Ezan okunalı üç beş dakika olmuştu, elimde sıcak pide hızlı adımlarla eve yönelmişken posta kutusundaki aylık Ufuk Ötesi Gazetesinin Temmuz sayısını aldım. Bir ziyarette hallederiz düşüncesiyle aboneliği yenilemeyi ne zamandan beri ihmal etmiştim. Hiçbir sayısında içerisinden kibar lisanla yazılmış abone bedeliyle ilgili hesap numarası bildiren sevimsiz pusula çıkmıyor. Mahcubiyet duymakla birlikte gazetenin ayakta durmasından ve hatırdan çıkarılmamaktan memnun oldum. Eskiden iki sayfalık Araç Gazetesi dedem öldükten sonra on yıl boyunca sanki sağmış gibi onun adına gelir, bu bize evimizin reisi başımızdaymış gibi buruk bir mutluluk verirdi. Para pul yatıranımız da olmazdı. Demek ki bize de hak vaki olsa Ufuk Ötesi gelmeye devam edecek. Haberle birlikte dostlardan sıcak selâm getiren bu kadirşinas davranışların yaşatılması ne hoş.
Gazeteye iftar sofrasında göz attım. Tahmin ettiğim gibi vefakâr dost Kemal Çapraz bizim için başsağlığı ilanı koymuş. Yemekten sonra çay faslında teşekkür edip hal hatır sormak için telefonunu çevirdim, ulaşılamıyor. Ne zaman aransa telefonu açıktır aslında. Birkaç kere daha nafile yere denedim. Geç kalmışım, ecel hükmünü icra etmiş.
Kemal Çapraz insani vasıfları en üst seviyede kemale ermiş çok sevdiğim bir dostum, hem de hemşehrisi olmakla iftihar ettiğim son derece sağlam bir Ülkücü idi. Dündar Taşer'den sonra trafik canavarına verdiğimiz en değerli kurbandır. Allah rahmet eylesin.
Kemal Çapraz'ın kaybı aynı zamanda dört dörtlük örnek bir Ülkücünün, inanmış bir dava adamının, her şeyinden emin olunan derviş ruhlu bir insanın kaybıdır. Türk Dünyasının önemli bir kalesi göçmüştür.
Ülkücü olup da Kemal Çapraz'ı tanımayan, tanıyıp da sevmeyen bir kişiye bile rastlamak mümkün değildir. Bir insanı nasıl olur da herkes tanır ve aynı zamanda herkes sever? Ve nasıl olur da hiç kimse hiçbir zaman aleyhinde bir kelime olsun olumsuz söz söyleyemez. Bu ancak velilere nasib olur.
Kalabalık ortamlarda karşıladığımızda gözlerinin içi güler, hürmeten ikimiz de aynı anda ceketimizi ilikleyerek birbirimize yönelirken mahcubiyetten terlemiş mütebessim ve temiz yüzüyle can-ı gönülden kucaklayıp 'hemşerim nasılsınız' diye sorması ne büyük iltifattı. Ülküdaşlık hukukunun yanında belki birbirimizde aynı toprağın kazandırdığı benzer özellikler görüyor, mikro tabelacılığa ihtiyaç duymadan memleket hasreti gideriyorduk.
Pazar günü arkadaşlarımızın düzenlediği kalabalık iftar yemeğinde görebilmek için bilhassa bakındığım simalar arasında idi. Karşıda bir yemeğe katıldığını, biz kalktıktan az sonra geç vakit geldiğini söylediler, görüşemediğimize hayıflandık. Yemekte Yıldız Üniversitesi talebesi genç bir kardeşimizin verdiği Bizim Yıldız isimli dergide Türk'ün Aydınlık Geleceği başlıklı bir yazısı vardı, onu okudum. Genç arkadaşımız 'Kemal ağabeyi tanır mısınız, dergimize çok katkısı oluyor' diye sorunca, dostu ve hemşehrisi olmakla bir kez daha iftihar ettim. Ülkücü olur da Kemal'den destek ister, Kemal geri durur mu hiç. Geçim sıkıntısı çektiği halde cebinde yoksa bulur buluşturur, geri çevirmez.
Yüz yüze en son Ufuk Ötesi gazetesinin yedinci kuruluş yıldönümünde yemekte görüşmüştük. Servet'in mükemmel tespitiyle, sık sık görüşemememizin sebebi o kadar kibar, o kadar iyi, o kadar mükemmel bir insanın karşısında eziklik duymaktan, kendi kusurlarımızın farkına varmaktan korkmamız idi.
İmkânsızlıklardan şikâyet etmeden ömrünün her anında Türklük için koşuşturan sevgili Kemal Çapraz kardeşime Allah'tan rahmet diliyor, Ufuk Ötesi Gazetesinin, Kastamonu Türk Dünyası Günlerinin ve daha öncülük ettiği nice faaliyetin ve yayınların devam ettirilerek ruhunun şad edilmesini ümid ediyorum.
Yazarın tüm yazılarını okumak için tıklayınız.
