Medeniyet daha mükemmeliyle yeniden kurulur, bu işleri ancak bozkırdan yeni zuhur edecek bir Cengiz Han halledebilir, ufukta hızla yaklaşan tuğları göründüğünde karşı durmamak en iyisi, doludizgin dehşet saçan atlılar havada dönen kılıçlarıyla parlamento, parti, purtu, ocak, vakıf, sendika, akademi, cemaat, önüne ne gelirse gözünün yaşına bakmadan silip süpürsün. Aradaki iyiler ve masumlar ne olacak? Çocuk değiller ya, gafillere karışmamak ferasetini gösteremeyen kaderine küssün ve narına yansın.
Üniversiteyi taşrada okuyup hayatına bulundukları yerde devam eden ülküdaşlar boşuna hayıflanmasın, ne kadar kısmetli olduklarını bir bilseler. Kerli ferli meşhur adamlarla teşrik-i mesaiden uzak, dolayısıyla hımbıllıktan, benlikten, cingözlükten ari yaşamak da büyük bir nimettir. Allah’a binlerce kere hamdolsun mübarek beldenin havasından, suyundan nasiplenerek Bursa’da okumuşuz. Üstelik Yurtoğlu’nun ve az çok Burçak Kitabevi’nin rahle-i tedrisinden de geçenlerdeniz. Bunların üzerine yüksek lisans, doktora filan gerekmez, onlar meraklısının olsun.
Kendisini siyasetten başka bir milli vazifeyle mesul saymayan ve hatta onu da ihmal eden partimiz girdiği seçimde yine mağlup olduğu için biz de mağlup sayıldık. Ülkücü fertler olarak ne fikren, ne bedenen bire bir, bire iki, bir beş kimseye mağlup olmuyoruz halbuki.
Kendilerine sorulursa büyük başarı. Alparslan Türkeş’ten çok oy alıyorlar ya. Kardeşim senin aldığın oyun özgül ağırlığı ile Türkeş’in aldığı oyun ağırlığı aynı değil. Senin memleket meselelerinde Türkeş kadar ağırlık kazanman için, kendi ölçü, beyan ve kıt hesabına göre, en az yüzde seksen oy alman lazım ki, mevcut şartlarda bu mümkün değil. Hiç olmaza haddini bil. Silivri bütün boşalmış, senin milletvekilin hâlâ esir.
Seçimden sonra yüzsüz ve kabiliyetsiz bir eski milletvekili, oyumuzu şu kadar arttırdık, diğer partilere oy veren seçmenlerin ikinci tercihi bizim partimiz diyordu. Belki genel başkan işitir de arkadaşı yeniden mebus çıkarır. Çok da alınganlar, seçmenin ikinci tercihi olabilecek başka parti mi var zaten diye soracak olduk, bozuldu. Karın ağrıları da hala geçmemiş. Tuğrul Türkeş fikir partileri iktidara çabuk gelemezler demişmiş, bu beyanat yanlışmış, hiç televizyonda iktidar hedefimiz yok manasına gelecek söz söylenir miymiş. Aziz kardeşim, sen iktidara gelecektin de bu beyanat mı mani oldu. Hiç olmazsa ekrana çıkıp söz söyleyebilecek bir genel başkan yardımcın var. Ne yapsın, partinin başarısızlığına kılıf uydurmaya çalışmış besbelli. Anlayabileceğin seviyede söylersek, yaranmaya çalıştığın genel başkanını korumaya çalışmış, kötü bir şey dememiş yani.
Bu can sıkıntılarının üzerine cumartesi günü Ankara’da Türk Ocakları kongresine katıldık. Tek güzel yanı, keyifli bir yolculuk, üç beş dostu görmek ve fazla uzatmadan İstanbul’a geri dönmesiydi.
Delege değiliz, taraf değiliz, hevesli değiliz, meraklı değiliz, o halde ne işimiz vardı kongrede. Öne iten başkası olsaydı sitem ederdik ama Servet Somuncuoğlu olunca dönüp hesap soracak durumumuz yok. Merhum arkadaşımıza Osman Turan araştırma ödülü verildi. Bu münasebetle oradaydık.
Mevcut yönetimde sevdiğimiz bir iki dostumuz var. Rakip genel başkan adayı da elinden çay içtiğimiz çok muhterem hocamız. Türk Milliyetçiliği adına gönlümüz hocadan yana tabii.
İyi havalandırılmamış bir salon. Rahatsız ve dar koltuklar. Divan başkanlığı oylaması seçimin neticesini az çok belli etti. Demokratik bulunmadığı için tenkit edilen, tayin edilmiş çok sayıda genel merkez delegelesinin oyu neticeyi tayin eden unsur.
Mevcut yönetim, kardeşlikten bahsetse de, ocaklılık ruhundan dem vursa da rakip çıkmasından pek rahatsız ve bunu açıkça belli ediyor. Muhalefete tahammülsüz, mütehakkim edalı, biraz da nursuz bir divan başkanı. Birbirlerine laf atan kibirli delegeler. Genel başkanın bir saat süren yavan, heyecansız, can sıkıcı konuşması. Eskiden herhangi bir lise ülkü ocaklarında daha kalitelisini görmek mümkündü. Türk Ocağı başkanı olmasa adını kimselerin bilmeyeceği genel başkan, delege konusunu mahkemeye götüren geçen dönemki rakibi bir eski ülkü devinin ismini zikrederek şahsiyata girmiş oldu. Ülkücü mikyasıyla tartsalar, beriki yüz basar, ucuz siyaset insanımızı nasıl da hırpalıyor.
Ne dediklerini kitaplarından biliyoruz zaten, Ayvaz abi şöyle demiş, Nevzat abi böyle demiş. İyi güzel de sayın başkan; Başbuğ Alparslan Türkeş Türk Milliyetçiliği için ne demiş? Gazi Mustafa Kemal Atatürk Türklük için ne demiş? Ziya Gökalp Türkçülük için ne demiş? Atsız Hoca ne demiş? Dündar Taşer Ülkücülük için ne demiş? Bunları haykırsana.
Türk Ocağı’nda Başbuğ Alparslan Türkeş adı niçin geçmez. Niçin ödüllerden biri Başbuğ Alparslan Türkeş adına verilmez. Alparslan Türkeş zikredildiği zaman, Türk Milliyetçiliğine düşmanlık güden iktidarla ahbap çavuş ilişkileri mi bozulur.
Türk Ocaklarının Türk Milliyetçiliğine hizmet etmediği hissediliyor da yakından görünce daha acı geliyor. Ödül töreni genel başkanın konuşmasından sonraya bırakıldığı için öğlene kadar oturmaya mecbur kaldık. Bitince derhal oradan uzaklaşmanın huzur ve mutluluğunu yaşadık.
Kongre öğleden sonra devam etti. Türk Milliyetçiliğinin aksakalı Mustafa Hoca doksan oy alarak kaybetmiş. Aslında kazanan o. Çalışmaya biraz erken başlansa idi netice alınırdı.
Türk Milliyetçileri bu vahim hal içindeyken, ihanet davul zurna çalarak cirit atıyor.
Belki karamsar bir tablo, fakat durum budur.
Ümit yok mu? Ümit olmaz mı hiç?
İnanç ve ideallerini pazara çıkarmayan her tertemiz Ülkücü, her Türk Milliyetçisi, her Türkeşçi dava adamı başlıbaşına bir ümittir.
Yazarın tüm yazılarını okumak için tıklayınız.
