Geçmiş gün, seneyi kesin hatırlayamıyorum. Taş konularına ilk başladığı zamanlar. Bir cumartesi günü Üsküdar’da çay içerken Servet aradı. Yakınlardaymış. Az sonra geldi. Her zamanki neşesiyle sordu;
- Bil bakalım Azizciğim, ben nereden geliyorum?
Onun dünyası zengin, yelpazesi hayli geniş ve çok renkli olduğundan sorusu bilmece gibiydi. Önceden bahsetmediği için bir ipucu da yok. İsabetli tahminde bulunmak mümkün değil.
- Vallahi bilemeyeceğim Aziz. Her yerden geliyor olabilirsin. Hiç biri şaşırtıcı olmaz.
Vakur bir eda takındı, göğsünü gererek;
- Ben dedi, Altunizade Kültür Merkezi’nden geliyorum.
- Öyle mi? Hayırdır. Ne işin vardı kültür merkezinde. Bir faaliyete mi katıldın?
- Rica ederim Azizciğim. Ben mühim bir şahsiyetim. Etkinliği bizatihi ben tertip ettim. Halkımıza fotoğraf sunumu yaptım.
- !!!
- Taştaki Türkler fotoğraf gösterisi. Belediyeyle temasa geçtim. Daha doğrusu onlar beni aradılar. Tekliflerini geri çevirmedim. Bu suretle tarihin dönüm noktası başlamış oldu. Bundan böyle yükselen tek değer Türklük olacak.
- Tebrik ederim Azizciğim. Niçin bize haber vermedin? Onbinler geleceği için çağırmaya lüzum duymadın mı?
- Hafta sonu istirahatini bozmayayım istedim.
- Olur mu, ne demek. Haber verseydin sabah ezanı orada olurduk. Nasıl geçti peki?
- Müthiş geçti. Artık bu milletin çocukları aldıkları köksüz ve ruhsuz eğitimin tesirinden kurtulup ne kadar eski ve büyük bir medeniyetin varisleri olduğunu idrak edecek ve istikbale emin adımlarla yürüyecek.
- Çok iyi. Çok sevindim. Kaç kişi katıldı tahminen?
- Tahmin değil, kesin rakam var elimde.
- Peki, nasıl saydın konferans esnasında. Dikkatin dağılmadı mı?
- Yoo, dağılmadı. Gayet kolay saydım. Çünkü sadece üç kişi vardı.
- ???
- Evet Azizciğim, üç kişi vardı. Biri güvenlik görevlisi. Biri oradaki bütün programlara katılan bir müdavim. Üçüncüsü de tesadüfen oradan geçerken afişi görüp burada ne oluyor diye içeriye düşen bir meraklı. Fakat ben asla vazgeçecek değilim. Tıpkı Başbuğ gibi. Gün gelecek salonlar dolup taşacak...
Gençlere azim ve kararlılığın önemini işaret etmek maksadıyla seminerlerde lidere atfen benzer hatıralar anlatılır. Yukarıda yazılanlar da tevatür değildir, aynıyla varittir.
Servet Somuncuoğlu gerçekten yılmadı, yorulmadı, moralini bozmadı. İnancını hiç kaybetmedi. Kaybetmediği gibi elindeki meşaleyle birçok insanda, özellikle genç idealist yüreklerde Türklük ateşini tutuşturdu. Türklüğün hakir görüldüğü talihsiz bir devrede üstün muvaffakiyet göstererek adını altın harflerle tarihe yazdırdı.
İki yıl önce 6 Ağustos 2015’te kaybettiğimiz ve 7 Ağustos günü toprağa verdiğimiz büyük Türk evlâdı Servet Somuncuoğlu’nu 8 Ağustos 2015 Cumartesi günü Üsküdar Altunizade Kültür Merkezi’nde andık. Vaad ve ümid ettiği gibi salon dolup taştı. İnşallah ruhu muazzez olmuştur.
Ailesi ve arkadaşları tarafından hazırlanarak bir dernek ile iki vakıf çatısı altında sunulan anma günü fevkalâde güzel geçti.
Türk Milleti kendisine hizmet edenleri unutmuyor. Bunun birinci şartı ailenin sahip çıkması. İkincisi vefalı dostlar. Kalan kısmı kendiliğinden geliyor.
Servet Somuncuoğlu bu bakımdan talihli. Hem kendisinin güçlü ve kalabalık ailesi, hem de değerli eşinin müşfik ve sadık ailesi sağlığında olduğu gibi yokluğunda da daima arkasında duruyor. Dostları hâlâ sevgilerini sürdürüyorlar. Geriye samimi yüreklerin işe önayak olması kalıyor.
İstiklal Marşımızın okunması ve Kur’an-ı Kerim tilavetiyle başlayan program eşi Nevin Somuncuoğlu ve oğlu Sencer Burak Somuncuoğlu’nun duygulu konuşmalarıyla devam etti.
Burak’ın babasına ait çocukluk fotoğraflarından itibaren hazırladığı gösterisi ile video gösterisi de çok duyguluydu. Harun Yöndem ağabey mükemmel seslendirmiş. Fondaki hüzünlü müzik çok uymuş.
Sunum bir bakıma Türkiye’nin sosyal ve siyasi bakımdan son elli yıllık tarihi gibiydi. Siyah beyaz fotoğraflarda birlikte geçirdiğimiz ilk altı yılın hatıraları canlandı. 3 Mayıs’ta Türkçüler Günü’nü kutladığımız, Atsızların, Ziya Gökalplerin anıldığı, kantinde Bozkurt ve Kürşad tablosu, yan tarafta mescit, koridorlarda Oğuz Kağan’dan Atatürk’e Türk büyüklerinin resimleri, etüd ağabeyleri tarafından Ergenekon Destanı’nın anlatıldığı okulumuz, Arifiye Öğretmen Lisesi.
Söz alan çok değerli ilim erbabının arasında birkaç naçiz kelime arz etmek için davet ettiler. Herkes gibi ben de fevkalâde müteessir idim, fazla uzatmadım.
Servetlerin aile dostu Türk Dünyasının Ozanı Bünyamin Aksungur ağabey de samimi hatıralar anlattı, sazıyla sözüyle Turan coğrafyasında kısa bir tur attırdı.
Matbuat Yayın Grubu ve Onur Yılmaz’ın katkılarıyla hazırlanan dışarıdaki fotoğraf sergisi ilgi gördü. İki masada ödül ve plaketleri sergilendi. Eserleri ve kitapları tanıtıldı.
İkram kısmında Ender kardeşimiz çok kararlıydı, ortak kabul etmedi. Pileki Pastanelerinden gelen nefis kuru pastalar uzun süre tahammül gösteren katılımcılara güç verdi.
Emeği geçen herkesten Allah razı olsun.
Servet demek, zekâ, azim ve cesaret demekti. Servet demek işinde ciddiyet demekti. Dostlarına mülayim, millet düşmanlarına ise kaya gibi sert ve celadetliydi. En büyük özelliği vefakâr olmasıydı. Kitaplarının önsözünde, belgesellerinin nihayetinde katkıda bulunanları tek tek sayarak teşekkür etmiştir.
İnşallah bundan sonra daha da kalabalık, daha mükemmel toplantılarda bir arada olmak dileğiyle, sağlığındaki ilgi ve alâkayı 6 Ağustos 2013 gününden itibaren arttırarak sürdüren bütün vefalı dostlarına sonsuz teşekkürler.
Yazarın tüm yazılarını okumak için tıklayınız.
