Ebüt-Tufeyl Âmir Bin Vasile (r.anh)
01 Ocak 1970
En son vefât eden sahâbî.
İsmi, Âmir bin Vasile bin Abdullah’dır. Künyesi Ebüt-Tufeyl olup, Leysî nisbesi ile bilinir. Kinâne kabîlesinin ileri gelenlerindendir. Uhud savaşının yapıldığı 625 (H.4) senesinde doğdu. Hazret-i Ali’nin sohbetlerinde bulunup, bâzı savaşlarında, onun bayrağını taşıdı. Mekke-i mükerremede, 721 (H.103) senesinde vefât etti. Vefât yılı hakkında başka târihler ileri sürenler de vardır.
Küçük yaşında Peygamber efendimizi gören Âmir bin Vasile (r.anh), O’nun sohbetlerinde bulunup, Eshâb-ı kirâmdan olma şerefine kavuştu. Dokuz hadîs-i şerîf rivayet etti. Ebû Bekr, Ömer, Ali, Mu’âz bin Cebel, Huzeyfe el-Yemânî, Abdullah bin Mes’ûd, Abdullah bin Abbâs, Nâfî bin Abdülhâris, Zeyd bin Erkâm (r.anhüm) gibi sahâbînin ileri gelenlerinden hadîs-i şerîf rivayet etti. Zührî, Ebû Zübeyr, Katâde, Abdülazîz bin Refî, İkrime bin Hâlid, Amr bin Dînâr, Yezîd bin Ebî Hubeyb, Mâruf bin Harbûz ve başkaları da ondan hadîs-i şerîf rivayet ettiler.
Peygamber efendimizin vefâtından sonra Kûfe’ye giden Âmir bin Vasile, hazret-î Ali’nin sohbetlerinde bulundu. Ali (r.anh) şehîd edilince, Mekke’ye döndü.
Hazret-i Muâviye ona iltifat edici mektup yazarak yanına davet etti. Daha sonra Şam’a giden Âmir bin Vasile, hazret-i Hüseyn’in şehîd edilmesine çok üzüldü. Muhtar es-Sekafî öldürülünce, Mekke’ye dönüp kendi köşesine çekildi. Ömer bin Abdülazîz zamanına kadar ömür sürdü. Hayâtının son günlerine doğru; “Bu gün yeryüzünde benden başka, Resûlullah sallallahü aleyhi ve sellemi gören hiç bir kimse yoktur” diyen Âmir bin Vasile el-Leysî, edebî değeri yüksek güzel şiirler söylerdi. 721 (H.103) senesinde Mekke’de bir düğünde, önceden vefât eden oğlu için söylediği kasîde okunurken çok üzüldü. Aynı sene içinde vefât etti. Onun 720 (H.102), 725 (H.107) veya 728 (H.110) senelerinde vefât ettiğini söyleyenler de vardır.
Aşağıdaki hadîs-i şerîfi bizzat Peygamber efendimizden sallallahü aleyhi ve sellem işiterek rivayet etmiştir.
“Babasına lânet edene Allahü teâlâ lânet etsin. Allah’tan başkası için hayvan kesene Allahü teâlâ lânet etsin. Bid’at sahibine yardım edene Allahü teâlâ lânet etsin.”
1) El-İsâbe; cild-4, sh. 113
2) Eshâb-ı Kirâm; sh. 330
3) Kâmûs-ül a’lâm; cild-1, sh. 731
4) El-İstiâb; cild-4, sh. 115
5) Müsned-i Ahmed bin Hanbel, cild-5, sh. 453
6) Tehzib-üt-tehzîb; cild-5, sh. 82
7) Tam İlmihâl Seâdet-i Ebediyye; sh. 394, 1002
8) El-A’lâm; cild-3, sh. 255
9) İslam Âlimleri Ansiklopedisi; cild-2, sh. 174
