Suriye üzerinden resmin bütünü
Sadi SOMUNCUOĞLU 01 Ocak 1970
Resmin Suriye karesindeki "Güvenli Bölge " kurma tartışmaları gündemin başına oturdu. Geçen yazımızda BOP gereğince ABD ile gerçekleştirdiğimiz iki "Ortak Merkez" den bahsetmiştik. Bu merkezlerin egemenliğimizi ve toprak bütünlüğümüzü nasıl tehlikeye düşürdüğünü görüldü. Buna rağmen, "Arap Baharı" ile Afrika'nın kuzeyinden dolaşıp, Suriye'ye geldik. Irak'a benzer bir "fedaral rejim" ile ülkeyi bölecek siyasete takıldık. ABD'nin, PKK/PYD'ye "devletçik" kurmasının yolu "Güvenli Bölge"den geçiyor. Nitekim Ankara'ya gelen ABD Başkan Yardımcısı Joe Biden, Cumhurbaşkanı Erdoğan'ında katıldığı ortak basın toplantısında özetle, "Menbiç'le ilgili kararlarımız var. YPG ve Suriye kuvvetleri nehrin öbür tarafına geçmemelidir... Türk sınırları Türkler tarafından, Türklerin kontrolünde olmalıdır. Sınırlar işgal edilmemelidir. Suriye'nin toprak bütünlüğü olmalıdır" demişti. (24.8.2016)
Fırat'ın doğusunda tartışılan ne?
Amaç, güvenlik koridorlarının derinlikleri ve kimin kontrolünde olacağı mı? Yoksa PKK/PYD'nin "devletçik" kurması veya kurmaması mı? Birinci şıkkın cevabını BOP'a göre federal Suriye hedefinde, Joe Biden'ın ortak basın toplantısındaki sözlerinde ve 14.8.2019'da ülkemize gelen ABD'li 6 kişilik askeri heyetle Türk askeri heyeti arasında uzlaşılamayan tek konunun Güvenli Bölge'nin derinliği olduğuna dair haberde ayacaksak, cevabı kolay. Buna göre, güvenlik koridorları sadece sınır güvenliğimizle ilgilidir, bunun için geçicidir. O kadar önemli değil demektir.
İkinci şıkkın cevabı ise, Fırat'ın doğusunda sınırlarımızda, ABD güdümünde PKK/PYD devletçiği kurulacaksa bu egemenliğimizle, toprak bütünlüğümüzle, kısacası varlığımızla yakından ilgilidir. Arap Baharı ile Irak'ta neler olduğuna ve Suriye'de federal devlet çerçevesinde yaşananlar dikkate alındığında, temel meselenin bu olduğu açık değil mi? O halde gerçek tartışma başka ne olabilir?
Resmin bütünü
Suriye üzerinden remin bütününe bakacak olursak, ABD'den, AB'den, İsrail'den başlamak gerekir. Ama biz sınırlarımızdan başlayalım. Batı Trakya ve Selanik'ten Müslüman Türk kültür ve varlığının yok edilerek bölgeden adeta süpürüldüğümüze, oradan fiilen Ekümen (egemen) Rum Ortodoks Patrikhanesi üzerinden İstanbul'un hedef seçildiğine (Megali İdea) son zamanlarda 1000 yılı aşan devirlere ait sahipsiz kalmış taşınmazların ve mülklerin devletten alınıp, akıl almaz imtiyazla donatılan azınlık cemaat vakıflarına devredildiğine, Girit ve Kıbrıs ile Ege Denizinde ne kadar ada varsa hepsinin Yunanistan tarafından işgaline sessiz kalınmamızın anlamı ne olabilir? Bu gidişin sonu nereye varır, Zahmet edip düşünüyor muyuz? Türkiye Cumhuriyetinin kuruluş tapusu Lozan Antlaşmasının yok sayılarak, sınırlarımız dışında kalan topraklarımızın ve Anadolu'nun işgal edilerek elimizden alınmasına göre galip devlerin hazırladığı Sevr şartlarının uygulamaya konulduğuna karşı neden tepkisiz kalıyoruz düşünüyor muyuz?
İçeriye de bakalım mı?
Son dönemde, 1071'den itibaren çoğu Oğuz Boyuna mensup Tür Milleti, Anadolu'yu zalim Bizans'tan kurtardı. Egemenlik Türk Milletine geçti. Burada yaşayanlar ve asırlar içinde bu topraklara akıp gelenler Türk kültür ve medeniyetiyle kaynaştı, asırlarca huzur içinde yaşadık. Sürdürülebilir devlet kurmak yüksek bir irade, adalet, inanç, kültür ve medeniyeti gerektirir. Bin yılda, sahibi ve kurucusu Türk Milleti olan Selçuklu, Osmanlı ve Türkiye Cumhuriyeti adıyla üç devlet kurduk. Ancak Anadolu'nun egemeni olduğumuz günden başlayarak askeri ve diğer alanlardan haçlı seferleri hiç eksik olmadı, ama sonuç alamadılar.
Son asırlarda geri kaldık. Bunda şikayet etmeyen, haksızlığa yer yer herkes isyan etti. Birinci Dünya savaşı ölümümüz oldu. Ama Milli Mücadele ile hiç olmazsa Anadolu'muzu kurtarıp egemenliğimizi sürdürmeyi bildik. Ancak geri kalmıştık, gelişmek için gösterilen gayretler yetmedi. Haçlılarla aramızdaki uçurum bir türlü kapanmadı. Bu onlar için bir fırsat sayıldı; aşiret, etnisite, inanç ve bölge farklıları gibi milletin ayrılmaz unsurlarını körüklediler. Yüz, yüz elli yıl uğraştılar, üstümüze geldiler. Kardeşi kardeşe düşürmek dediğimiz, tarihin derinliklerin kaybolmuş, anlamını yitirmiş unsurları körüklüyorlar. Son 40, 50 yıldır bu tuzaktayız, şikayetlerimizin çoğu buradan kaynaklanıyor. Müslümanlara ve Türkiye dışındaki geri kalmış Türklere bakınca, durumumuz onlar kadar sıkıntılı değil. Ama fitne topluma sızınca kurtulmak kolay olmuyor.
Her şeye rağmen milli uyanış başlamıştır, Ergenekon'dan çıkacağız. Unutmayalım ki, Türk Milletinin harekete geçmesi, aydını ve halkıyla kolay olmuyor.
Dünyada yalnızlaştırıldığımızın ne kadar farkındayız? Bütün bunlar ve dahası tarihi haçlı ittifakının sonucu olamaz mı?
