Mustafa Necati Karaer 02.04.1929 – 14.03.1995
01 Ocak 1970
Şair (D. 2 Nisan 1929, Kayseri - Ö. 14 Mart 1995, İstanbul). Kayseri Etiler İlkokulu (1941), Kayseri Lisesinin orta kısmı (1944), Konya Askerî Lisesi (1947), Kara Harp Okulu (1949) mezunu. Orduda istihkâm subayı olarak görev aldı, 1950-51 yıllarında Eyüp’teki (İstanbul) İstihkâm Okulunda temel eğitim kursu gördü. 1951’den itibaren Karacabey (Bursa), Ezine (Çanakkale), Ankara ve Kırklareli’ndeki askeri birliklerde görev yaptı. Bu arada Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesini (1961) bitirdi. 1962 yılında birliğiyle beraber Konya’ya giden Karaer, aynı yılın ortalarında tekrar Ankara’ya atandı ve Orta Menzil Komutanlığı Bağımsız İstihkâm Bölük Komutanı oldu. Aynı yıl içinde Binbaşılığa yükseltilerek Milli Savunma Bakanlığı İnşaat ve Ana Depo Komutan Yardımcılığına getirildi ve bu sırada Milli Savunma Bakanlığı İnşaat ve Emlak Daire Başkanlığının İcra Subaylığı görevini de ek olarak üzerine aldı. Daha sonra, aynı Bakanlıkta Nato Enfrastrüktür Daire Başkanlığı İstimlak Müdürü oldu. 1967 yılı sonlarına kadar bu görevde kalan Karaer, buradan Kırklareli’ndeki 33. Tümen İstihkâm Taburu Harekat ve Eğitim Subaylığı görevine atandı. 20 Ocak l969 tarihinde kendi isteği ile askerlikten ayrıldı ve İstanbul’a yerleşti. Basın İlan Kurumu Genel Müdürlüğünde şef olarak çalışmaya başladı. 1970 yılında Muhasebe Müdür Yardımcısı, 1976 yılında da Koordinasyon ve İdare Müdürü oldu. 1978’de Basın İlan Kurumu Genel Müdür Yardımcılığına yükseldi. Bu görevde iken vefat etti. Cem ve Can adlı iki oğlundan biri olan Can ise 1998’de öldü. Mustafa Necati Karaer ile oğlu Hasdal Mezarlığında toprağa verildi.
Kapatby ReklamStore
İlk şiiri “Türk”, Kayseri gazetesinde (İkinci Kânun 1942), “Yurdumun Dağlarına” başlıklı şiiri (Çınaraltı, sayı: 49, 29.8.1942) edebî bir dergide yayımlanan ilk şiiridir. Diğer şiirleri ve yazılarını Çınaraltı (1942-48), Şadırvan (1948), Ülkü (1948), Hisar (1950-57, 1964-80, kurucusu ve yazı kurulu üyesi), Varlık (1957), Türk Yurdu (1960), Türk Dili (1960-94), Türk Edebiyatı (1972-95, isim babası), İnanç (1984), Millî Kültür (1984-88) dergilerinde yayımlayan ve Hisar dergisinin de kurucularından olan Karaer, Hisar şairlerinin en tanınmışları arasında yer aldı.
Gelenekten büyük ölçüde yararlanmakla birlikte yeni buluşlarla ördüğü titizlik ürünü şiirler yazdı. 1973’te yayımlanan Karacaoğlan Müzik-San Vakfının Türk Folkloruna Üstün Hizmet Ödülüne layık görüldü. Kuşlar ve İnsanlar (1981) adlı kitabıyla Atatürk’ün doğumunun 100. Yılı dolayısıyla Kültür Bakanlığının açtığı şiir yarışmasında birincilik ödülünü, aynı eseriyle 1982’de Ankara Gazeteciler Cemiyeti Şiir Ödülünü, 1985’te Kerem ile Aslı kitabıyla Türkiye Yazarlar Birliği şiir ödülünü kazandı. 1984 yılında İlhan Geçer ile Yugoslavya’nın Struga kasabasında yapılan Milletlerarası Şiir Festivali’nde Türkiye’yi temsil etti ve bu konudaki anılarını beş dizilik bir yazı halinde İnanç dergisinde (1984-85) yayımladı ve bu dergi tarafından Yılın Şairi seçildi (1985). Hürriyet Çağına Destan adlı, kitaplaştırmadığı şiirleri 1964 ve 1965 yıllarında Ankara Radyosu’nun özel bir programında yayımlandı. Bu Dünyadan Biz de Bir Gün Gideriz adlı şiiri İsmail Ötenkaya tarafından hüzzam makamında bestelendi.
“Dergilerde Karaer’i hep aramış, izlemişimdir. (...) Karaer, ortak dünyalarımızı şiirleştiriyor. Şiirin harcını, kıvamını biliyor. Abartmalardan, şişirme duyarlıklarından yardım ummuyor, biçim ve söz dizimi yenilikleri aramıyor. Cesur, atak bir geometrik bir yapı kurup da içine rasgele, gereksiz şeyler, molozlar boca etmiyor. Neyi nerde kullanacağını biliyor. Temaları kaos halinde sağa sola savurmuyor. Ölçülü, planlı duyarlıklarla yetiniyor. Uçurduğu güvercinler, bizde sevgi, şefkat duyguları yaratan yaşantılar.” (Behçet Necatigil)
“Halk tarzının kendine has telâkkileriyle işleyişi hakikaten güzeldir. Bir kere hece vezninde duraklara şiire monotonluk verdiği için rağbet etmez. Yalnız mısraların dizilişi ve kafiye tertibi bakımından halk tarzını örnek alır. Yoksa birçok gençler gibi; ruhuyla, muhtevasıyla, tabirleriyle aynını taklit etmez. Ara sıra yarım kafiyelerle de onları süsler. Kendine has söyleyişiyle o kadar güzel başlayıverir ki şiirine, insan bitirinceye kadar onun âleminde dolaşır. Şahsiyetini belirtme yolunda olduğunu ispat için diyebilirim ki yazacağı bir şiire imzasını atmamış dahi olsa büyük bir ihtimalle yine Karacaer olduğu tahmin edilir.” (Gültekin Sâmanoğlu)
ESERLERİ:
ŞİİR: Sevmek Varken (1972), Güvercin Uçurmak (1977), Kuşlar ve İnsanlar (1982), Kerem ile Aslı (destan, 1985), Ses Mimarlarımız’dan Şiirler (1995), Bütün Şiirleri (2005).
İNCELEME: Karacaoğlan (1973).
Ayrıca, “Karıncalar” adlı bir tiyatro oyunu ve on beş kadar mektuptan meydana gelen “Aşkla Güzel” adını taşıyan bir roman denemesi vardır.
