Türk'üz Biz
Muharrem KILIÇ 21 Ağustos 2007
Tanrı teala çün yarattı Adem’i,
İşte ol dem Türk’de dünyaya geldi.
Adem’i Cennete koydu yaradan,
Caytgan[1] (şeytan) çıkdı karşısına,
Çok geçmeden aradan.
Adem ata uymadı emirlere,
Ve ceza olarak atıldı yerlere.
“Hak buyurdı Cebrail’e var didi
Adem’i cennet içinden sür didi
Geldi Cebrail Adem’e söyledi
Hak buyurdıgın ıyan eyledi
Cebrail didi çıkgıl uçmakdan Adem
Tanrı’nın buyrugı budur işte bu dem
Niçe ki söyledi hergiz gitmedi
Cebrail’ün sözini işitmedi
Türk dilin Tanrı buyurdı Cebrail
Türk dilince söylegil dur git digil
Türk dilince Cebrail “hey dur” didi
“Durı gel uçmağın terkin ur” didi”[2]
O, nasıl dediyse hep öyle olduk.
O, nasıl yarattıysa, hep öyle kaldık.
*
Zaman zaman ağlasak da,
Hep karalar bağlasak da,
Korkmayın!
Tanrı bizimle.
İnsanlar Türk’lük kıymetini anlasın diye,
Bazen böyle, yol verir zalimlere.
Bırakın, el eliyle çizilmiş sınırlarda
Devletçilik oynayanlar oynasın.
Biz sınırlarımızı cetvelle değil,
Kanımızla çizeriz.
Bize meydan okuyan gafilleri,
Tank paletleriyle değil,
Gölgemizle ezeriz.
Bir diyarda bir kökümüz kurusa,
Yeşerir bin kolumuz, başka bir diyarda!
Biz kıyamete dek izinli,
Devleti ebet müddetiz.
Biz dünyaya adalet dağıtan,
Hakk’a kul olmuş bir milletiz.
Hep O’nun gösterdiği yolda,
Hep O’nun izindeyiz.
O bize; “Ben sizin gören gözünüz,
Tutan eliniz,
Yürüyen ayağınız olurum” dedi.
Biz onun gücünün vekiliyiz dünyada.
O hitap bizeydi.
Bizi dar sınırlar içinde aramasınlar!
Ne doğuda, ne batıdayız biz.
Biz bütün dünyadayız.
Güneşin doğup battığı,
Ayın ışıtıp gittiği,
Rüzgarın çabuk yettiği
Her yerde varız biz.
Biz yeryüzünde,
İnsanlık deryasında,
En büyük deniziz.
Bakmayın istatistiklerin yazdığına!
Biz, onlar değiliz.
Kuzey yarım kürenin atası,
Türkleriz biz.
Gün gelir Oğuz han olur,
Yeni bir döneme Ata oluruz.
Bilge, Kültigin oluruz
Mermere oyuluruz.
Kürşad olur kırk çeriyle,
Çin sarayın basarız.
Deli sevdalara tutulmuşçasına,
Vey ırmağı kıyısında
Uçmağa savruluruz.
Gün gelir, bir başbuğ izinde,
Çöllere dalarız.
Sıcakta yanar, kavruluruz.
Bakarız başbuğ durmuş!
Biz de dururuz.
Bakarız başbuğ susuz çölde yürüyor!
Biz de yürürüz.
Sorarız sebebi nicedir bunun?
“İşte” der, Yavuz başbuğ;
“İnsanlığın başbuğu önümde yaya!”
Bakarız ve O’nu görürüz.
Artık çöller vaha,
Sıcaklar yağmurdur bize.
Biz çöl ortasında kavuştuk,
Serinletici denize,
O ulu dedemize.
Mehemmed’imize.
Gün gelir Altay’dan yola çıkarız.
Eridu’da konaklar,
Bereketli topraklara ineriz.
Sümer oluruz,
Urart oluruz,
Hitit oluruz.
Beş bin yıl önce insanlığa,
Medeniyet getirir,
Yazıyı buluruz.
Uygur’dan beri bildiğimiz teknikle,
Zigguratlar kurarız yeni vatana.
Zaman geçer,
Fitne artar,
Bozuluruz.
Bir kısmımız kuzeye yürür:
İbrahim olur Harran’a göçeriz.
Bir süre konaklar, Filistin’e geçeriz.
Mısır’ı görürüz,
Mekke’ye geliriz.
İsmail oluruz.
Kurban oluruz.
Tanrı bağışlar,
Zemzem’i buluruz.
Bir kısmımız güneye yürür:
Yemen’e geliriz,
Aus (Oğuz) oluruz.
Şeddad’ı buluruz,
İrem’i kurarız.
Depremlerle yıkılır,
Dağılırız.
Evs-Hazreç olur Medine’ye çıkarız.
Yahudi’yi dize getirir,
Emrimiz altına alırız.
Huzaa (Oğuzlar) iken Mekke’de
Kureyş oluruz.
Biz Oğuz’uz, bilmeyenler!
Hiksos’a kardeş oluruz.
Mısırda Atenon olur,
İnsanları Tanrıya çağırırız.
Tutankamon olur,
Mücevher dolu sandukalarla
Uçmağa varırız.
Yahudi gölgemize sığınır,
Beslenir, büyür, semirir.
Sonra kalkar,
Atalarımızı sahiplenir!
İsmail Hacer’den olur.
Hacer Türk hakanının kızı.
İbrahim dua eder:
“Zürriyetime de ver ya rabbi”
Tanrı kabul eder.
Parlar İsmail’in yıldızı.
İsmail ilk kez Arapça öğrenir!
Adnan,
Haşim,
Abdullah oluruz.
Çöle inen nur biziz.
Caferi Tayyar’ız, Ali’yiz.
Aslan avcısı Hamza’yız,
Ebu Talip’iz.
“Hazreti İbrahim’in duası,
Amine’nin rüyası,
Cebrail’in müjdesi,”[3]
Ahmet’iz.
Muhmut’uz.
Muhammed’iz biz.
İslam olmadan daha,
Destek olur Medine’li Evs-Hazreç.
Akaba’da biat eder söz veririz.
Abbas, Evs-Hazreç ulularına seslenir:
“Biz de sizdeniz”
Eeey Evs ve Hazreç,
Söyleyin, siz kimdiniz?
Cehaletin kararttığı çöllerde bir güneş doğar.
Bizim Muhammed’imiz.
Aydınlığı dünyayı tutar,
Tertemiz.
Biz “Tengri teg tengride bolmış”[4]
Türkleriz.
[1] Caytgan, Türkçe’nin Çağatay lehçesinde ; caydıran, saptıran, sapıtgan anlamlarına gelir. Arapça’ya şeytan olarak geçmiştir. Detaylı bilgi için bakınız: Feraizcizade Mehmed Şakir, Persenk, Persenk Açıklaması, (hazırlayan ve inceleyen Mustafa Koç, Kale Yayınları. Şubat 2007, İstanbul,
[2] Feraizcizade Mehmed Şakir, Persenk, Persenk Açıklaması, (hazırlayan ve inceleyen Mustafa Koç, Kale Yayınları. Şubat 2007, İstanbul, s. 19 . ( Kaygusuz Abdal’ın Gülistan adlı eserinden naklen: Kaygusuz Abdal, Dilgüşa, (haz. Abdurrahman Güzel) Ankara, 1987, s. 16-17)
Kaygusuz’un bu şiirini günümüz Türkçe’sine uyarlayan Mustafa Koç, şiiri şöyle açıklamıştır. İnsanlığın ana dilinin Türkçe olduğu tezini savunan Feraizczade Mehmed Şakir’e göre, Tanrı emriyle Hz. Ademi cennetten çıkarmak isteyen Cebrail, Adem’e cennetten çık dediyse de Cebrail’in dilini anlamayan Adem cennetten çıkmaz. Tanrı, Cebrail’e, Adem’e “Türkçe hitap et” der. Adem kendisiyle Türkçe konuşan Cebrail’i anlar ve cennetten çıkar.
[3] Hadis-i şerif
[4] Orhun yazıtları, Kültigin abidesi güney yüzü. Cümlenin anlamı: “Tanrı gibi gökte olmuş, yaratılmış.”
