Tarık Buğra’nın Roman ve Hikâyelerinde Anadolu’da Ekonomik Durum
Nuran ÖZLÜK 01 Ocak 1970
ÖZET
Bu çalışma ile Tarık Buğra’nın Anadolu’dan bahsettiği eserlerinde sosyal hayatın bir unsuru
olan ekonomik durumu, Millî Mücadele Döneminde kasabada yaşanan açlık sınırını, 1930
yılında büyük kuraklıkla gelen tarlada ürünün mahvoluşundan doğan sıkıntıları, bu yıllarla
taban tabana zıt bir tablo sergileyen 1946 yılı ve sonrasında ceplerini parayla dolduran köylü-
nün parasını nasıl ve nereye harcayacağını şaşırmasını, arz-talep meselesi yüzünden devrin
artık nasıl değiştiğinin bir delili olan kasaba dükkânlarındaki ticaret burjuvazisini, yani Tür-
kiye’de daha da küçültülmüş ölçekle bir Anadolu kasabasında meydana gelen her türlü ekono-
mik değişme veya gelişmenin Anadolu insanı üzerindeki etkilerini ortaya koymaya çalıştık.
Tarık Buğra, romanlarının büyük çoğunluğunda, hikâyelerinin de bazıla-
rında kısmen veya tamamen Türkiye’de yaşanan sosyal, siyasal ve ekonomik
değişimlerin Anadolu insanı zaviyesinden nasıl karşılandığını, bu değişimler-
den Anadolu insanının nasıl etkilendiğini göstermiş, bu vesile ile de sözü edilen
konularla ilgili görüşlerini ortaya koymuştur. Yazarın mekân olarak Anado-
lu’yu seçişinin en büyük nedeni kendisinin de bir Anadolu kasabasında dünya-
ya gelmesi, ömrünün en güzel zamanlarını içeren çocukluk ve ilk gençlik yılla-
rını burada geçirmesidir.
Buğra’nın roman ve hikâyelerindeki kahramanların duyuşları, sezişleri, dü-
şünceleri, umutları, karamsarlıkları, iç sıkıntıları, kederleri, mutlulukları çoğun-
lukla kasaba perspektifinden sunulmuştur. Yazar tarafından kasaba mekânı ile
insan profilleri, yaşanan aktüel olaylar her boyutuyla gündeme getirilmiş ve
yansıtılmaya çalışılmıştır.
Bu yaklaşımın altında yatan gerçek, Tarık Buğra’nın kasabayı, biyopsi için
en elverişli hücre olarak görmesidir. Kasaba insanı toplumun karakterini, kültü-
rünü en iyi şekilde belirleyen ve toplumsal değişmelerden en çok etkilenen in-
sanlardır, fikrini benimseyen Tarık Buğra şunları söyler: “Romanda önemli saydı-
ğım husus, toplumsal olayların insanlarda sebep oldukları değişmeleri ve tepkileri belir-
lemektir. Politik ve siyasî hareketler şehirden ziyade kasabayı etkisi altına almaktadır.
Bu değişme, sanat eserlerinin dayandığı trajediyi ortaya çıkarır.” (Bingöl 1986: 42)
Tarık Buğra’nın Anadolu’yu mekân olarak kullandığı eserlerinde insan un-
suru her zaman merkezdedir. Yazarın Mehmet Taçdiken’le yaptığı bir mülakat-
ta kendisine yöneltilen soru ve karşılığında verdiği cevap, anlatmaya çalıştığı-
mız noktanın Tarık Buğra’nın kendi ağzından aktarılmasıdır:
“Bütün eserlerinizde, dikkatimizi çeken en önemli husus şu oldu: Her şey-
den önce, yaşayan bir insanın çarpıcılığı, diğer bütün unsurları, ikinci, üçün-
cü plana itiyor.
Eserlerinizde, özellikle insanla uğraşışınız ve kahramanlarınızın yolu düş-
se dahi, dağı, bayırı, onu gölgelemeyecek şekilde konu edinişinizin sebebini öğ-
renebilir miyiz?
Buğra: Siz sualin cevabını zaten vermişsiniz. Beni hakikaten insan ilgi-
lendiriyor. İnsansız bir dünya düşünülemez tabi değil mi? Hiç değilse bizim
için. Yani insanlar için. Belki karıncalar, arılar, çiçekler için öyle bir dünya ta-
savvuru mümkündür ama insan olmayan. Ve çoğu için daha rahat, daha mut-
lu bir dünyadır insan olmayınca. Ama ben insan olarak insansız hiçbir şey dü-
şünemiyorum. Ne ay ne deniz ne güneş ne bilmem ne ekonomik meseleler, sos-
yal meseleler… Hepsi çöker gider. Bütün bunlara değer ve mana veren, insa-
nın kendisidir. Ve insan da çok çeşitlidir. Gerçi prototipler vardır ve bunlar
her toplumda büyük çoğunluğu teşkil eder ama yakından bakılırsa hık demiş
burnundan düşmüş, dediğimiz insanlar bile bütün insanlık için bir anahtar
niteliği taşıyan özel vasıflara sahiptir. Bunları araştırmak, diğer insanlar için
de yararlı olur. Onları da açıklar. Bir insanı açıklamak, birçok insanı açıkla-
mak demektir, derim. Ve asıl önemlisi, soru çerçevesi içerisinde, insandan baş-
ka bir şeye değer vermiyorum ve insanı anlamaya çalışıyorum. Onun bilhassa
psikolojik boyutlarını. Ekonomik meseleler, politik meseleler… Hepsi hepsi in-
sana bağlı. İnsan psikolojisine bağlı. Bu insanı iyi anlarsak bu meselelerin çö-
zümleri daha kolaylaşır sanırım. İnsanı bilmeyenlerdir büyük hata yapanlar.”
(Taçdiken 1973: 17)
Tarık Buğra’nın eserlerini gerçekçi/inandırıcı kılan en önemli unsur insanı
bir bütün hâlinde ele alması ve onu tüm varlığıyla, olduğu gibi teşrih masasına
yatırmasıdır. Tarık Buğra: “Sanatta tek birim, tek çıkış noktası insandır. İnsanın
mutluluğu, hürlüğü ve problemleridir: Onun toplumla ve öteki insanlarla, tabiatla çe-
lişkileri, çatışmalarıdır.” (Ayvazoğlu 1993: 39) diyerek sanatla insan arasındaki
bağlantıyı da belirtmiş olur.
Tarık Buğra’nın ölümünden iki ay sonra Türk Edebiyatı dergisinde yayımla-
nan “Tarık Buğra Dosyası”nda 1 Mart 1994 tarihli Milliyet gazetesinden alıntı-
lanan yazısında Taha Akyol da konu ile ilgili şunları söyler: “Türkiye’de ‘sosya-
list gerçekçilik’ ya da ‘köy romanı’ fırtınaları eserken Tarık Buğra’yı ‘farklı’ ve
‘ölümsüz sanatçı’ yapan da onun bu güçlü ‘birey’ yönü değil mi: Gelenekler,
tarihî süreç ve kültürel değerler atmosferinde, zayıf ve güçlü yönleriyle, çelişki-
leriyle, somut insan, yani birey.” (Akyol 1994: 15)
Tarık Buğra’nın konusu Anadolu’da geçen roman ve hikâyelerinde gerçek-
leşen her türlü olay, dönemiyle bağlantılı olarak devreye girer. Bu sebeple ya-
zar, sözü edilen eserlerde yansıtmaya çalıştığı tarihlerdeki sosyal, siyasî ve eko-
nomik hareketleri ve değişimleri gözler önüne sermeye çalışır. Tarık Buğra’nın
roman ve hikâyelerine konu olan dönemlerin birçoğu, Türk siyasî tarihinin dö-
nüm noktalarıdır. Çalışmamızın konusu olan ülkenin bütününde ekonomik
anlamda yaşanan sıkıntılar, rahatlamalar Anadolu coğrafyasında yer alan kasa-
ba, kasaba yakınındaki köyler ve bu coğrafyaya mensup insanlar çerçevesinde
anlatılır.
Ele alacağımız ilk roman, yazarın kendi memleketi olan Akşehir’de isimleri
tarihe geçmemiş taşra münevverlerinin ve halkın duygu, düşünce ve fiiliyatının
anlattığı, ilk defa Anadolu ve Anadolu insanının kendi gerçeğine uygun şekilde
konuştuğu (Kaplan 1964: 11) Küçük Ağa’nın yansıttığı dönem Birinci Dünya Sa-
vaşı’nın geride bıraktığı izlerin ezici ağırlığıyla hissedildiği 1919 ve sonrasıdır.
Tüm ülkede yaşanan sosyal ve siyasal bunalımların yanında çekilen eko-
nomik sıkıntılar da Anadolu insanının belini büker mahiyettedir. Dört yıl gibi
uzun süren bir zamanı kapsayan savaşın geride bıraktıkları yokluk, sefalet ve
açlıktır. Tarık Buğra okuyucuyu, Küçük Ağa romanın ilk sayfalarını okumaya
başladığı anda bu realiteyle karşı karşıya getirir:
“Akşehir 1919’un baharını, büyük çöküntüden sonraki ilkbaharı karşılı-
yordu: Parasızlık, yokluk ve açlığa karşı belli belirsiz bir ümit baharı bekliyor-
du. Bu ümidin hatta adını söyleyebilecek bir babayiğit zor çıkardı. Fakat ne de
olsa artık üşümeyecekler, hiç değilse soğuktan kurtulacaklardı. Ve soğuk, yaşlı-
larla çocuklar için açlık kadar yıkıcı idi, açlıkla büsbütün katlanılmaz oluyor-
du. Kasabada da yalnız yaşlılar, kadınlar ve çocuklar kalmıştı.
Dört yıldır dükkânlarla, bağlarla, bahçe ve tarlalarla yalnız onlar uğraşı-
yor, her şeyin verimi de ona göre düşüyordu.” (Buğra 2001.1: 7)
Yazar, romanın girişinde Tekke Deresi’nin tasvirini yaparken kasabalının
üzerine kâbus gibi çöken açlık, yoksulluk, fakirlik sınırını da çizer. Parasızlık,
yokluk ve açlığa karşı beliren ümidin belli belirsiz olması hatta bu ümidin adını
söyleyebilecek babayiğidin zor çıkması, içinde bulunulan şartların iyileştirilme-
sinin neredeyse imkânsız olduğunun belirtisidir.
Açlık ve açlıkla birleşen soğuk da kasaba halkını perişan eder. Baharın gel-
mesiyle ısınacak hava sayesinde üşümekten kurtulacak yaşlılar ve çocukların
anlatıldığı satırlar Akşehir’de yaşanan ekonomik durumun açıkça ortaya kon-
masıdır.
Çalışan, üreten iş gücü kalmamıştır. Anadolu’da yetişmiş insan gücünün
yani kasaba erkeklerinin cephelere gitmesi ve uzun yıllar süren savaş yüzünden
kasabanın ekonomisi iyiden iyiye bozulmuştur. Kasabalının birçoğunun geliri-
nin toprağa bağlı olmasından dolayı geride kalan yaşlılar, kadınlar ve çocukla-
rın tarlalarda, bağlarda ve bahçelerde yapabildiği çalışmayla bunun sonucunda
alınan ürün doğru orantılı olduğu için açlık had safhaya ulaşmıştır.
Ekili alanlardan alınan ürünün olmaması veya ürünün veriminin düşük
olmasının yanında, kasabada işletilen, kazanç kapısı dükkânlar için de aynı du-
rum söz konusudur. Belli bir maaşa bağlı olmayan; tarlasında, bahçesinde, ba-
ğında yetiştirdikleriyle yiyip içen, bunları satarak geçimini sağlayan veya açtığı
dükkânın getirdikleriyle hayatını idame ettiren Anadolu insanının bunlardan
yoksun kalması, ciddi bir ekonomik dar boğazı da beraberinde getirir.
Kasabada yaşanan açlığın bir başka boyuttan anlatılmaya çalışılması Akşe-
hir’e gelen yabancı askerlerle kasabalı arasındaki ilişkiyle verilmiştir. Akşehir
İstasyonu’nu koruma niyetiyle geldiğini söyleyerek buraya karargâh kuran İn-
giliz askerleri, bir dilim ekmek bulamayan halka yiyecek yardımında bulunur-
lar. Bu konuda ne cömert ne de cimridirler. Ellerinde torbalar ve sahanlarla ge-
len ihtiyaç sahiplerine öyle hakaret kusarak yiyecek verirler ki en düşkününe
bile keşke vermeselerdi, dedirtirler.
İngiliz askerleri gittikten sonra kasabanın istasyonuna İtalyan askerleri yer-
leşir. İtalyanlar gelen çocuklara ve ihtiyarlara bol bol ve isteyerek yemek, ek-
mek verirler. Bir zamanlar üç kıtaya hâkim olan, evlerinde bulunmadıkları za-
man bile kapılarını kilitleme ihtiyacı duymayan kasaba insanının yabancı asker-
lerden açlıktan ölmemek için yemek istemesi de ekonomik durumun vahameti-
ni ayrıca anlatmaktadır.
Kasabada insanının açlığından sonra insanlar tarafından beslenen veya on-
ların artıklarıyla karınlarını doyuran sokak hayvanlarıyla, verilmek istenen
yoksulluk tablosu daha belirgin hâle getirilir: “Kemiğe hasret itler uluyor, ciğer
nedir tanımayan bir kedi, neslinin beyin zarını tırmalayan miyavlamalarıyla damdan
dama düello yapıyordu.” (Buğra 2001.1: 111)
Akşehir’de her canlandığında halkı sıtmadan bitkin düşüren Kerpiçlik, bir
türlü ıslah edilemez. Bunun iki nedeni vardır. Birincisi maddi imkânsızlıklar,
ikincisi ise harekete geçme gücü olmaması (Buğra 2001.1: 45).
Tarık Buğra’nın roman ve hikâyelerinde ele aldığı mekân ve kesim, ağırlıklı
olarak kasaba ve kasabalıdır. Kasabalı ile köylü arasındaki ekonomik ilişkiler
hep kasaba eksenli olarak verilir. Toprağa bağlı bir gelire sahip olan köylünün
mallarını kasabada pazarlaması ve kasabadan alışveriş yaparak kendi köyüne
gitmesi veya kasabalı içinde topraktan geçimini sürdürenler de romana ekono-
mik anlamda dâhil edilmiştir. Kasabada perşembe günleri kurulan şehir paza-
rının en terkedilmiş hâli, dönemin ekonomisiyle bağlantılı olarak Küçük Ağa
romanındadır.
Küçük Ağa’da kurulan şehir pazarından köylüler ayağını iyice keser. Buğ-
day pazarında, yoğurt ve odun pazarında satıcıdan çok alıcı görünür. Kasabalı-
ya getirecek mahsulü olmayan köylü, kasabanın en kalabalık ve hareketli günü
olan şehir pazarının kurulduğu perşembe günü bile kasabaya inmemeye başlar.
Çünkü tarlalardan, bahçelerden, bağlardan alınacak ürünü ekip biçecek, çalışa-
cak, üretecek insan gücü yoktur.
Yazar, roman içinde Osmanlı topraklarında yaşayan Türklerle azınlıklar
arasındaki ekonomik duruma yer verirken karşılaştırmalara başvurmuştur. Ka-
sabanın ve çevresinin içinde bulunduğu ekonomik ve sosyal sıkıntılara karşılık
aynı kasabanın bir bölümü olan Gâvur Mahallesi’nde bolluk, bereket ve eğlence
yaşanmaktadır Akşam olmasıyla evlerine çekilen ve her biri bir göz olmuş cep-
heden haber bekleyen kasabalının yanında buradan zevk ve safa, kahkahalarla
dışarı taşar. Çok geç saatlere kadar sarhoş olanların naraları, ud ve gitar sesleri
sessiz ve kederli geceleri delik deşik eder (Buğra 2001.1: 8). Yanaki’nin meyha-
nesinde kasap havasının biri bitip biri başlar ve bahçeye masalar kurulur (Buğ-
ra 2001.1: 111).
Kasabaya gelişinin ertesi günü çarşıdan geçerken Bakkal Alaaddin’in dük-
kânını gören Salih’in aklına ağabeysiyle, arkadaşlarıyla bayramlarda büyülü
rüyalara dönen bakkal dükkânında, bayram harçlıklarıyla yaptıkları alışverişler
gelir ve burada satışa sunulan malları hatırlar. “Kimi karpuz biçimi, kimi üstüvane
fakat hepsi de sarı, mavi, yeşil, kırmızı renkli kâğıt fenerler, mantar tabancalar,
çatırpatırlar, maytaplar, kavanoz kavanoz akide şekerleri, renk renk fırıldaklar…”
(Buğra 2001.1: 28-29) Fakat şimdi dükkânın rafları bomboştur ve Alaaddin
Emmi, o ezeli minderinde çöküp gitmiş bir şekilde oturup durmaktadır.
Kasabanın yerli halkı açlıktan kırılırken, dükkânlarında siftah bile yapıl-
mazken aynı kasaba içindeki azınlıkların esnaflar, tüccarlar ve zanaatkârları
nüfuslarını arttırır. Buna en canlı örnek Türklere ait dükkânlardaki durumun
aksine Niko’nun terzi dükkânında üç çırak ve iki kalfa çalışmasıdır (Buğra
2001.1: 29). Salih gibi binlercesi Çanakkale içinde vurulurken, yâd ellerde kalır-
ken Niko ve Niko gibiler yaman birer tüccar olmuşlardır (Buğra 2001.1: 33).
Salih’in annesi Fatma Hanım’a bahçesini satması için yapılan teklif de ka-
saba erkeklerinin cephede olmasından kaynaklanan sahipsizlikten yararlanma-
ya kalkan azınlıklar vasıtasıyla anlatılır. Fatma Hanım’ın bahçesini, Niko’nun
eniştesi Manifaturacı Eftim satın almak ister. Teklif yapılırken söylenen, bahçe-
nin bomboş durduğu, Fatma Hanım’ın darda kalması ve bahçeyi ekip biçecek
kimsenin olmayışıdır (Buğra 2001.1: 30). Çalışacak, üretecek kasaba insanının
olmamasından kaynaklanan boş bahçenin kasabada yaşan Manifaturacı Eftim
tarafından satın alınmak istemesi yine ekonomik olarak yaşanan sefaleti anlat-
mak için romana alınmıştır.
Kasabada üretim yokluğunun çarşıdaki dükkânların durumuyla anlatıldığı
bir başka örnek bu sefer yetişkin erkek gücünden yoksun olan makinelerin işle-
yişi ile verilir. Yine Salih’in kasabanın çarşısından geçerken şahit olduğu dük-
kânlarda çok genç çıraklar ve yaşlı ustalar vardır. Körükler, makineler kuvvetli
bileklerin ardından boyun bükmüş, gönülsüz gönülsüz işler (Buğra 2001.1: 355).
Kasabalının evleri ve kahveleri içinde yokluğun en belirgin yaşandığı iki ev
ve bir kahve okuyucunun dikkatine sunulur. Bu evlerden biri, Küçük Ağa’nın
başkahramanlarından Salih’in evidir. Salih savaş bittikten sonra cepheden gel-
diğinde Akşehir’deki evine girişiyle evin sefalet tablosu da ortaya çıkar.
Küçük Ağa romanının Salih’i, üç yıl cephede savaştıktan sonra kasabasına,
evine döner. Bıraktığı hiçbir şeyi eskisi gibi bulamaz. Evin içinin karanlık olma-
sından dolayı lambayı yakmak ister. Fakat bunun için evde ne gaz kalmıştır ne
de kibrit bulabilir (Buğra 2001.1: 19). Annesi Salih’le yemek üzerine konuşurken
kendisinin tok olduğunu söyler. Fakat mutfakta uzun zamandır bir şey yenildi-
ğine dair iz bile yoktur. Ekmek tenceresi de bomboştur (Buğra 2001.1: 20). Sa-
lih’in banyo yapması için annesinin getirdiği sabun kibrit kutusu kadar kalmış-
tır. Yazar, Salih’in annesi Fatma Hanım için “Eğer cimri denilebilecek kadar idareli
kullanmasaydı o da çoktan biterdi.” (Buğra 2001.1: 22) yorumunu yapar.
Salih’in evinde yenilen tek yemek bulamaçtır. Onu da komşusu ve Fatma
Hanım’ın ahretliği getirir (Buğra 2001.1: 24). Bulamacı yedikten sonra başıyla
çok güzel olmuş işareti yapan Salih’in karşısında Dilsiz Hanife boynunu büker.
Bunun nedeni Hanife’nin bu evde zamanında ne yemekler piştiğini düşünmesi
ve hâlihazırdaki duruma üzülmesidir (Buğra 2001.1: 364-365). Yazarın Dilsiz
Hanife ile anlatmaya çalıştığı hadise, ekonomik olarak kendini rahatlıkla çekip
çevirebilen ve bolluk içinde yaşayan kasabalının düştüğü ekonomik sıkıntıdır.
Salih, kasabaya geldiği ilk gün Niko ile karşılaşır. Niko, Salih’in onbaşılık
şeridi sökülmüş, sağ kolu bomboş sarkan ceketini görür. Bunun üzerine Salih’e
içinde birtakım elbise ve bir gömlek bulunan kıyafet bohçası getirir. Kıyafetleri
deneyen Salih’in üzerine bol ve büyük gelenleri bedenine uygun hâle getirmek
için Niko’nun terzi dükkânına giderler. Salih’le Niko arasında geçen konuşma-
larda her iki taraf arasında ayrı gayrıların yaşandığını fark eden Salih, üstünü
başını düşünmeden oradan ayrılmak ister (Buğra 2001.1: 32).
Kasabadaki ekonomik krizin yaşandığı ikinci ev Ali Emmi’nindir. Ali Em-
mi, şehit oğlunun karısını ve kızı Leyla’yı kendinden ayırmaz. Birlikte yaşarlar.
Onların oturduğu odada ne ışık ne de ateş vardır. Üst üste bir yığın yamalı hır-
kalar giyerek ısınmaya çalışırlar. (Buğra 2001.1: 382)
Aynı romanda Salim’in kahvesinde, her ne kadar ismi kahve de olsa, kah-
ve, çay içilmez. Salih’in cepheden kasabaya dönüşünün ikinci gününde burada
kahve içmek istediğini söylemesi üzerine “Kahve ne gezer?” cevabını alır. Bir
müddet sonra önüne bir bardak ıhlamur gelir. İçinde de şeker yerine tatlandır-
ma amaçlı beş on kuru üzüm vardır (Buğra 2001.1: 38).
Salih, romanda Akşehir’e ikinci kez farklı bir yerden, çete savaşlarının ya-
pıldığı cepheden, bir kahraman edasıyla gelir. Yine Salim’in kahvesine gider,
yine kahve ister, bu sefer bol şekerli olanından. Aldığı cevap daha farklı bir an-
lam içerir. “Biz Çerkez Ethem Bey’in adamı değiliz oğlum; kahve, şeker ne gezer biz-
de?” Burada aşağıda anlatılacak olan Kütahya’daki Çerkez Ethem ve Çerkez
Tevfik Beylerin yaşadığı evdeki refah düzeyine dokundurma yapılır. Çünkü
Salih, İstanbullu Hoca ile vatanın kurtuluşu için orada ve bu kişilerle yaşamış-
tır.
Kasabada tüm boyutlarıyla hissedilen yiyecek ve yakacak sıkıntısının ya-
şanmadığı yerlerden biri yukarıda da bahsedildiği gibi azınlıkların hayatlarını
sürdürdüğü mekânlardır.
Bunlardan başka halk açlıktan ve soğuktan bitap düşerken kasaba civarın-
da bulunan Yakasaray Köyü’nde ikamet eden Çakırsaraylı çetesi reisinin bu-
lunduğu ev ve Çakırsaraylı sanki Akşehir ile aynı dönemi paylaşmaz. Orada
yemek, içmek ve ısınmak için en küçük sıkıntı çekilmez.
Çakırsaraylı’nın Akşehir’i basacağı haberi duyulduktan sonra tedirgin olan
ve zaten perişan hâlde bulunan halk, korku içinde bekleşmektedir. Bunun üze-
rine Kuvayı Milliye’nin Akşehir’deki öncülerinden Ağır Ceza Reisi Mehmet
Bey, Çakırsaraylı’yı yapacağı baskından vazgeçirmek için ikna etmeye
Yakasaray’a gider. Kendisine kulpsuz okkalı fincanda kahve ikram edilir (Buğ-
ra 2001.1: 190). Halk açlıktan kıvranırken, yemek için “koyun yüzdürülür.”
(Buğra 2001.1: 193) Akşam yemeğinde yumurtalar kavurmalar, (Buğra 2001.1:
199) sabah kahvaltısında peynirler, ballar, tereyağları yenir, sütler içilir (Buğra
2001.1: 202-203). Kasabalı soğuktan tir tir titrerken Çakırsaraylı’nın ocağında
çam dalları çatır çatır yanar (Buğra 2001.1: 188). Çakırsaraylı ile aynı durumda
olan bir ev daha vardır. O da Kütahya’da karargâhı bulunan Çerkez Ethem ve
Tevfik kardeşlerin yaşadığı evdir. Onların sofraları da bereket içindedir ve on-
lar ocaklarında yanan koca koca çam kütükleri ile ısınmaktadırlar (Buğra
2001.1: 310).
Türkiye genelinde yaşanan ekonomik bunalımın Küçük Ağa ile Akşehir’deki
portresi çizilirken Küçük Ağa’nın hemen devamındaki zaman dilimini içeren
Firavun İmanı romanında aynı durum Sakarya ile ortaya konulmaya çalışılır.
Sakarya Savaşı’nın tüm hızıyla ve öldürücü darbeleriyle sürdüğü sıralarda
Anadolu insanı açlığın ve sefaletin yok edici boyutlarındadır: “Gene aynı saatler-
de, değil gülmeyi, ağlamayı bile unutmuş nice ve nice kadın, nice nice yaşlı koca veya
bıyıkları bile terlememiş ve daha saç taramaya, kına yakmaya özenmemiş çocuklar bir
lokma etin, sarınacak bir arşın pazenin derdiyle yanıyordu; saban için, tırmık için ter
döküyordu.” (Buğra 1976: 26)
Ekonomik sıkıntılar Ankara içinde de tüm ağırlığıyla hissedilir. Ankara’da
para, ilaç ve elbise bulunamaz (Buğra 1976: 20). Ankara; yolsuz, ışıksız ve su-
suzdur; yazarın tabiriyle yürekler acısı bir hâldedir (Buğra 1976: 104).
Firavun İmanı dışında Tarık Buğra’nın Anadolu’dan bahsettiği romanlarının
hepsinin mekânı Akşehir’dir. Akşehir’de ekonomik durumun ele alınmasına
Küçük Ağa’dan sonra Yağmur Beklerken romanıyla devam edilir.
Yağmur Beklerken 1930’da Serbest Fırka’nın kuruluş yıllarının romanıdır.
Yazar, kahramanlarını ve yaşadıkları yıları romana dâhil ederken geriye dönüş-
lerle bilgiler verir. Roman kahramanı Rahmi’nin çocukluk günlerine dönülür.
Rahmi, Girit Savaşı’nda ölen babasını hatırlamaz fakat annesi ile ilgili hatıraları,
annesinin ölümü üzerinden yıllar geçtiği hâlde tazedir. Altı yaşından sonra ha-
tırladıklarını, annesinin çektiği çileleri çok iyi bilir. Yazar, Rahmi’nin annesini
hatırlamasını ekonomik anlamda yaşadığı sıkıntılar içinde anlatır:
“Ana şehit karısıdır.
Ana bahçeye gider.
Ana çapa çapalar, ot yolar, soğan, sarımsak, yeregeçen eker; domates, patates,
patlıcan, kabak eker.
Ana elma, erik zerdali toplar.
Ana bunların kimini kurutur, kimini pestil yapar.
Ana inek sağar; yoğurt çalar, yayık vurur.
Ana satılacakları satar, alınacakları alır.
Ana, geceleri kör kandilin dibinde sökük diker, yama yamar; beş paralıkları, on
paralıkları, kuruşları sayar, ha sayar.” (Buğra 1998: 27)
Annesi öldükten sonra amcası Rıza Efendi tarafından büyütülen Rahmi,
okur ve avukat olur. Amcası, kasabada sevilen, sayılan, aklı başında, zorda ka-
lanın fikir danıştığı kasaba eşrafından bir şahsiyettir. Annesinin ölümünden
sonra Rahmi’nin evini satar, parasını Rahmi ve kardeşi için işletir. Rahmi, am-
casının verdiği akılla pancar, kavak ağacı gibi para getiren işlere girişir. Sebze
ve meyve ile tavukları, iki koyunu, bir ineği de evinin ihtiyacı için ekler (Buğra
1998: 65).
Mesleğinde de başarı gösterdiği kasabada servet yapar. Kasabanın sayılı
zenginlerinden olan Güdük Hacı ile giriştiği Emvâl-i Metrûke’de yapılan bir
evin açık arttırmasında Rahmi, fiyatı arttırdıkça arttırır. Fakat dünya krizi öze-
likle de afyon piyasasındaki çöküntü, Güdük Hacı’dan da çok şey götürmüştür
(Buğra 1998: 24). Bu yüzden açık arttırmayı Rahmi kazanır. Piyasaların alt üst
olmasıyla yaşanan afyon krizinden etkilenen bir başka kahraman Bir Köşkünüz
Var mı? romanında karşımıza çıkar. Konusu İstanbul’da geçen romanda kah-
ramanının dedesinin babasının nasıl ekonomik olarak battığı anlatılır. Anado-
lu’dan toplattığı afyonları yabancı ülkelere satan kahraman, tüm servetini ya-
tırdığı afyonların fiyatının aşırı düşüşü yüzünden iflas eder (Buğra 1978: 43).
Birinci Dünya Savaşı’nın üzerinden on bir yıl geçmiştir. Yağmur Beklerken
romanında kasaba halkının yaşayışı Küçük Ağa’daki gibi değildir. Kasaba insa-
nının üzerinde savaş bulutları dağılmıştır fakat bu sefer de beş yıl arayla üst
üste gelen kavurucu kuraklık kasabalının ve özellikle köylünün belini büker.
Yağmur hiçbir zaman yağmayacak gibidir. “Pancarlara elveda!” diyen yazar,
pancarın kasabalı ve köylü için öneminden bahseder. Kasaba yerlilerinin pan-
carları bir yana bırakılsa bile köylerde pancar olmadığında evler suyu çekilmiş
değirmene döner. Bunun korkunç ve unutulmaz örneği beş yıl önce yaşanmış-
tır. O kuraklığın arkada bıraktığı izler henüz silinmemişken üstüne gelen bu
yıkıntı kasaba insanını ümitsizliğe düşürür. Geliri toprağa bağlı olan Akşehir
insanı ile ilişkili olan hayatın devridaimi için yazar şunları söyler:“Buğday, arpa,
yulaf, çavdar bir yana, sadece pancar ürününden yöreye yılda elli bin liradan fazla para
girerdi. Ve koca bir yılın kaderi, arabacısından demircisine, yemenicisinde manifatura-
cısına, avukatından doktoruna, eczacısına, attarına, bakkalına kadar buna bağlıydı.
Köylü pancarını kaldırsın paraya kavuşsun ki bu koca çark alışıldığında dönebilsin.
Allah köylüye köylü de kentliye!” (Buğra 1998: 56)
Köylü ile kentli arasındaki ilişkinin bağlı olduğu toprak kurudukça kurur.
Pancar yaprakları kedi kulağı kadar kalmış, çıtır çıtır ufalanacak hâle gelmiştir.
Bunları gören Anadolu insanının sinirleri gerilmiş durumdadır. Kuraklıkla ilgili
devreye giren sulama ihtiyacını gidermede yaşanan kayırmalar neticesinde
araya giren husumetlerden dolayı kasaba bütünlüğünü kaybeder (Buğra 1998:
57).
Yağmuru bekleyen Anadolu insanının korkulu rüyalarından biri de o dö-
nemlerde güçlerini aşan vergilerdir. Tarık Buğra, bu konu ile ilgili düşünceleri-
ni açıklarken Ankara’daki milletvekillerini ağır şekilde suçlar.
Rahmi, kasabada Serbest Fırka’yı kurar ve davasının adamı olarak ön saf-
larda mücadelesini verir. İstenen ağır vergilerin milletvekillerinin maaşlarına
yapılacak zamla ilgisi olduğundan bahseden yazar Rahmi’nin ve partisinin bu
duruma karşı çıktığından, beş yıl öncesi ve şimdi yaşanan kuraklık ve ardından
gelen vergilerden Anadolu insanının nasıl ezildiğinden söz eder:
“Pancarın yarısı ya kurtuldu ya kurtulmadı. Buğdayın, arpanın, yulafın,
çavdarın ne olacağı belli değil ama defterdar bey mal müdürüne bastıracak, o
da esnafın, tüccarın gırtlağına binecek; geçen yıl beş almışsa, Kazanç Vergi-
si’ni bu yıl yediye çıkaracak; Vergi her yıl artmalıdır çünkü maliye vekili bir
yandan, ildeki fırka mutemedi beri yandan defterdarı zorlayıp durmaktadır.
Belli ki, onları da bir zorlayan var…
Oysa esnafın, tüccarın kazancı toprağa, toprak da gökyüzüne bağlıdır:
Yağmur zamanında yeterince yağmalı; ekinlere kına, pancarlara kurt düşme-
meli ki, Allah çiftçiye, rençbere vermeli ki onlar da kasabanın çarşısına, paza-
rına para akıtsın!
Boşuna değildir, zahirecilerle birlikte, yemenicisinin, manifaturacısının,
demircisinin, nalbantının, arabacısının, bakkalının, çakkalının, bir evlek top-
rağı olmayanlar dâhil, İkizkaya’nın ardında bulut gözlemeleri ve yağmur dua-
sına çıkmaları!
Allah köylünün yüzüne bakmazsa, köylü ne ile alışveriş edecek?
Alışveriş olmazsa kazanç nereden sağlanacak? Ki vergi olsun ve ödenebil-
sin?
Ne var ki bu sorular mal müdürüne vız geliyor çünkü Ankara’nın semtine
uğramıyor.” (Buğra 1998: 183)
Roman kahramanı Rahmi, bundan beş yıl önce henüz yeni avukat olduğu
yıllarda yaşanan kuraklıkla gelen ağır vergileri çok iyi hatırlamaktadır. Mal
müdürlüğüne, kaymakamlığa, savcılığa gelen “Vallahi zararım var.” diye ağla-
yan koca koca tüccarları. Ama bu gözyaşlarının, edilen yeminlerin işe yarama-
dığını Rahmi gözleriyle görür. Bir yıl öncesinden düşük tahsilât, vergi memur-
ları için en kesin cezalandırma nedenidir. Cezalandırılmamak, bununla birlikte
göze girmek isteyen maliye şubeleri arasında daha fazla vergi toplama yarışı
başlatılır: “Sat, sav, öde! Satarım, savarım, ödetirim!” (Buğra 1998: 183)
Rahmi düşünür, satacak savacak ödeyeceklerdi fakat kime? O yıl bütün
Türkiye için çok korkunç geçer. Haftada yüz dirhem kıyma bulmanın sıkıntısını
çeken, sarrafları bile artık altın bozamaz duruma gelen kasabada halıya, kilime,
gümüş kemere, kordona, bakraca, sahana para verecek adam nerede? On edeni
bire getirmek için birkaç kişi vardır ama ele geçen para icra masraflarını bile
karşılayacak gibi değildir. Bir milletvekili gündeliğinin üçte birine sütlü inekler
satılır. Çırpınmalar, yakınmalar boşuna, tahsilât geçen yılı muhakkak geçecektir
(Buğra 1998: 183).
Anadolu halkı o yılı unutmamıştır. Ve bu yıl da o kadar olmasa bile, yöre
halkı için iç açıcı değildir. Rahmi, her şeyin bu kadarla bitmediğini aklına geti-
rir. Müsakkafat vergisi de vardır. Tahakkuk memurları tek katlı, iki göz evlerde
bile vergiye esas olarak akıl almaz değerler biçerler. Konu ile ilgili olarak Rıza
Efendi’nin mal müdürüne söyledikleri durumu daha açık şekilde ortaya koyar:
“Len efendi, üstü örtülü deye bizim tavukların kümesini de müsakkafata mı aleceksiniz?
Emme ben ondan değil de, kümese konak değeri biçersiniz deye korkarın.” (Buğra 1998:
184)
Borçlanma Kanunu, özellikle mübadele usulüyle yerli Rumlarla değiştirile-
rek Yunanistan’dan getirilen Türklerin yakasına sımsıkı yapışır, kendilerine
verilen evleri ödeyemeyecekleri vergilere bağlarlar.
Vergilere itirazları incelesin diye kurulan temyiz ve istinaf komisyonları da
masraf kapısıdır. Rahmi, Anadolu insanının çektiklerine yakından şahit olduğu
kasabasının kökleri toprağa bağlı aydını olarak kendisinin kurucusu ve öncüsü
olduğu Serbest Fırka’nın katılacağı seçimleri mutlaka kazanması gerektiğine
inanır.
Kasabalının ve köylünün dört gözle beklediği yağmur yağar ama yağmur
değil bir felakettir. İkindi üzeri gök delinir, ortalık kararır, göz alan çakışlar,
kulak zarını patlatan gümbürtülerle gelen o zamana kadar görülmemiş bir sa-
ğanak yağmur bardaktan değil, kovadan boşanırcasına yağar. Ardından ceviz
büyüklüğünde dolu yağmaya başlar. Yazara göre “Dolunun her biri denk gelse
kafa yarardı, ekin buna dayanır mı?” Kasabalı bu sefer doludan helak olan ekinle-
rin dirilmesi umudu içerisinde beklemeye koyulur (Buğra 1998: 213).
Kasabada ve kasabaya bağlı köylerde tam bir ölüm kalım savaşı verilirken
olup bitenlere ilgisiz kalan, her ay tıkır tıkır maaşını alan memur kesimi ro-
manda Rıza Efendi’nin şahsında eleştirilir. Rıza Efendi, bütün halk adına aydın
kesimin kasabanın dertleriyle ilgilenmelerini, bu dertle dertlenmelerini ister
(Buğra 1998: 52).
Rıza Efendi, ekonomi işinden çok iyi anlar. İlk başlarda köylerden balmu-
mu ve afyon toplayıp kasabadaki büyük tüccarlara satmalar, daha sonraları
yöre pazarlarına pazenler, kaput bezleri, Amerikan bezleri götürmeler derken
haşhaşhanenin büyütülmesi ve onun yanında yaptığı zahirecilikle (Buğra 1998:
29) hatırı sayılır servete ulaşan Rıza Efendi, kasabanın kalkınması için de elin-
den geleni yapar.
Rıza Efendi, kasabanın sekiz on zenginini razı edip İstanbul ve İzmir’de
olmak üzere iki şubesi bulunan ve ilçelerinin adını taşıyan bir banka kurar.
Mantığı da şudur: “Len oğlum, hepimiz de İstanbullara, İzmirlere gider pankalarla iş
görürüz. Oralarda bizimle iş gören bi yığın tüccar var. Neye elin pankalarına dünyanın
parasını kazandıralım?” (Buğra 1998: 31)
Banka işi tutar ve kasabanın yeni yetişen gençleri için ekmek kapısı olur.
Rıza Efendi, banka işinden sonra sancılı bir döneme girer. Kasabanın en zengini
Torlakların Şemsi Efendi öleli iki yıl olmuştur. Varisleri bir türlü aralarında an-
laşamazlar. Kapılarına kilit vurulmuş olan Dereözü’ndeki un fabrikası ile
Yazır’daki kereste fabrikası için İstanbul’dan, İzmir’den gelenler vardır. Fabri-
kaların eninde sonunda gideceğini anlayan Rıza Efendi “Len oğlum, kasabanın
koskoca pavlikaları ellere mi gitsin? Yüzümüz o vakit heç mi gızarmeycek?” der ve
onları bankaya aldırmak için yönetim kurulu üyelerine dil döker durur. Kereste
fabrikasının güçlü bir dinamosu vardır. Rıza Efendi’nin en büyük emeli, ondan
yararlanıp evlere elektrik vermektir (Buğra 1998: 30-31).
Dönemin ekonomik durumunun başarıyla anlatıldığı Yağmur Beklerken’den
bahseden yazarlardan Gürsel Aytaç: “Tarık Buğra’nın başarısı, roman figürlerinde
ulaştığı canlılık ve işlediği devrin Anadolu kasaba hayatını yansıtmada ulaştığı çok bo-
yutluluktur.” (Aytaç 1983: 118) derken Mehmet Kaplan’ın “Orada Anadolu insa-
nının hayatına tesir eden bütün amiller, zengin karmaşık ve somut bir şekilde ortaya
konmuştur.” (Kaplan 1982: 21) görüşü ile aynı doğrultuda açıklama yapan ve
Tarık Buğra ile çoğu kez ters düşen Fethi Naci de şunları söyler: “Yazarımız,
kasaba gerçeğini çok iyi bilen romancıdır. Kasaba halkının olaylar karşısındaki tutumla-
rını, değer yargılarını belirtmekle kalmıyor, her gözün kolay kolay göremeyeceği ayrıntı-
ları da görüyor.” (Fethi Naci 1982: 24)
Küçük Ağa, Firavun İmanı ve Yağmur Beklerken’den sonra ele alacağımız Yal-
nızlar, 1940’lı yıllarının anlatıldığı romandır. Aşk, hırs, tutku ve saplantılar üze-
rine kurulu olduğu için romanda ekonomik anlamda Savcı Yardımcısı Refik’in
maaşından başka bir de kasabada perşembeleri kurulan pazardan söz edilir. Bu
pazara kasaba etrafındaki köylerde yaşayan köylüler alacaklarını almak, sata-
caklarını satmak için gelir. Gelenler arasında büyük toprak veya sürü sahiple-
rinden satacağı bütün malı birkaç kilo tereyağı, yoğurt veya peynir olanlar da
vardır.
Yazar, pazara gelen insanların suskun olduklarını söyler. Bütün gün sekiz
on kelime ya ederler ya da etmezler. Alacak olduklarını gramla tarttırırlar: İki
yüz gram toz şeker, elli gram kahve. Çocuklarına götürebilmek için de yüz
gram helva. Çarşıda işlerini bitiren köylüler, kendilerini evlerine ulaştıracak
araçların hareket saatlerini beklerlerken çarşıda züccaciyelere, bakkallara ve
aşçı dükkânlarına uzun uzun, insanlardan gözlerini kaçırarak bakarlar (Buğra
1997.1: 137-138).
Yalnızlar romanının kahramanı Murat’ın sekiz yıl aradan sonra gelince kal-
dığı otelin penceresinden etrafı seyrederken hatırladığı çarşı ve alışveriş ilişki-
sine bakıldığında Küçük Ağa’daki yokluktan ve aşağıda da görüleceği gibi Dö-
nemeçte’deki savurganlıktan iz görülmez. Köylü gayet kendini bilen, elinde ol-
duğu kadarıyla hareket eden hatta kasabalıdan çekinen bir eda ile alışverişini
yapar.
Bir diğer roman Dönemeçte’nin Akşehir’de ortaya koymaya çalıştığı devir,
Küçük Ağa ile taban tabana zıt bir ekonomik panorama sergiler. Küçük Ağa’da
bir dilim ekmek için yabancılardan yemek ve ekmek kabul edilirken Dönemeçte
romanında kasabalı ve köylü fazlasıyla sahip olduğu parasını ne yapacağını,
nereye kullanacağını bilemez. Kıtlık ve yokluğun içerisinden çıkıp rahatlığa
kavuşan insanın şaşkınlığı ile har vurup harman savurur. Savaş bitmiş ve buğ-
day altın değerine ulaşmıştır. Köylü sigaranın, rakının en pahalısına saldırır.
Köyünde elektrik olmadığı hâlde elektrikle çalışan buzdolabını tatar arabasına,
kağnısına koyan evine götürür ve tel dolap yerine kullanır (Buğra 1997.2: 12).
Paraya kavuşup dünyaya kök salmayı düşünen köylünün sağlığına düş-
künlüğü de bununla orantılı olarak artar. Gerekli gereksiz, vara yoğa doktorun
kapısına dayanır, iğne yapmasını ilaç yazmasını isterler (Buğra 1997.2: 12-13).
“Senin bir şeyin yok, aslan gibisin.” diyen dürüst doktorları iyi doktor saymazlar;
kendilerine reçete yazan, iğne yapan doktorları işinin ehli addederler. Bu saye-
de iş birliği yapan doktor ve eczacılar da mallarına mal katar ve fazlasıyla ser-
vet yaparlar.
Dönemeçte romanında kasaba, günlük hayatına alışılmış olarak başlar. So-
kaklar dükkânlarına, bağlarına, bahçelerine giden ekip biçmeye, alıp satmaya
başlayan insanlarla dolup canlanır. Bir buçuk iki saat sonra özel veya resmî bü-
rolarına gitmek için evlerinden çıkan memurlar ve mesleklerini okullarda öğ-
rendikleriyle elde eden kimseler sokakları da çarşı pazarı da anlamsız ve boş
bulurlar, kendilerini her zaman gel geç bir gezgin gibi hissederler.
Bütün bunlara karşılık kasabanın mutlu olduğuna, refah içinde yaşadığına
değinen yazar şöyle devam eder:
“Oysa mutludur kasaba; hayatından memnundur ve Allah’a günde beş
vakit şükretmektedir. Çünkü dağ köylerinde, ilçe halkına yağ olsun, peynir ol-
sun diye emzikli koyunların memelerine torba bağlanır ve eylül ortası dedi mi,
buğday yüklü kağnılar ovanın gölgesiz genişliğinde onun zahire tacirleri için
türkü söyler. Yünler, yapağılar, tiftikler, pancarlar; uçsuz bucaksız ovanın ve
kasabanın yaslandığı sıra dağların ardında kalmış, daracık boğazlarla sadece
bu ilçeye bağlı köylerin, bucakların, kentlerin ürünleri gene onun pazar yerle-
rine akar.” (Buğra 1997.2: 47)
Kasaba bir şoseyle tren yoluna bağlanır ve dünya ile bağlantısı kurulur. Ka-
sabalı, aldığı her şeyi üçe mal eder, götürüp büyük ticaret merkezlerinde, özel-
likle İstanbul’da beş katı kârla toptancısına devreder. Aynı durum köylülere ve
çevre kasabalılara sattığı şeyler için de geçerlidir. Bu yüzden toprağının azlığını
umursamadan zanaatlarına, ticaretine sırtını dayar. Çevresindeki bütün toprak-
larını, ekinlerini, sürülerini kendisi içinmiş gibi görür. Kasabalının işleri her
zaman iyidir ama buğdayı, arpası, yünü yapağısı para etmeye başlayıp ortaya
bir de naylon ve plastik endüstrisi ile yığınla çeşit çıkınca işler büsbütün kızışır.
Çok partili hayata geçiş aşamalarından biri olan Demokrat Parti dönemi
içinde yaşanan değişimin insan hareketlerine ve iç dünyasına etkisinden bah-
settikten sonra alım satım işlerine, dükkânlarda satılan mallarda yaşanan farklı-
lığa da değinen yazar, düne kadar köylülere yalnızca yemeni, çarık, kabara,
nalça, üstü kız resimli tabaka, yeşile veya kırmızıya boyalı teneke kaplı cam
aynası, kemik saplı bıçak, kekik yağları, hacı yağları, mis kokuları, koşum ta-
kımları, kaput bezi, basma, yüz gram kahve ve iki yüz elli gram toz şeker satar-
ken artık gramofonlardan, plaklardan saatlerden karpuzlu lambalara ve naylon
eşyaya kadar ne bulursa satmaya başladığından söz eder (Buğra 1997.2: 47-48).
Romanda yerli halk ekonomik olarak rahatlayınca klasik ürünler satan dükkân-
lara rağbet etmez. Bu yüzden kasaba içinde dükkânların satış politikalarında
farklılaşma görülür. Bu da esnaf ve tüccarın kendini korumak için yöneldiği
davranıştır.
Romanda kasabada matbaa kuran Karcı Yusuf’un henüz çocukluk yılların-
da ticarete atılmasından bahsedilir. Bu da o dönemden daha önceleri kasabalı-
nın alışveriş anlayışını ve ilgilerini bize verir. Karcı Yusuf, yaz aylarında dağ-
dan eşekle getirdiği karları satarak işe başlar. Daha sonra pazarcılık yapar, köy
köy dolaşıp yumurta, tavuk, bal bulgur, buğday karşılığı kaput bezi, yazma,
ayna, tarak, Yasin cüzleri, namaz sureleri, hacı yağları, Kan Kalesi, Genç Os-
man, Şahmeran, Billûr Köşk ve benzeri halk masalları, destanlar satarak henüz
gençliğinde kasabanın sayılı manifaturacıları arasına girer (Buğra 1997.2: 41).
Karcı Yusuf’un alışverişleri, Anadolu’da takas sisteminin o dönemlerde devam
ettiğini göstermektedir.
Küçük Ağa’da yokluk, açlık, sefalet anlatılırken Yağmur Beklerken’de kurak-
lığın korkunç tablosu çizilirken Dönemeçte’de bolluğa ve refaha kavuşan Anado-
lu insanının olumsuz değişiminden bahsedilir.
Tarık Buğra Dönemeçte’de Demokrat Parti’nin kurulduğu dönemi ve o dö-
nemde Türkiye’de yaşanan değişimlerin boyutunu geniş yelpazede verir. Tür-
kiye değişmiştir, insanı değişmiştir, konuşmalar, kılık kıyafet, yemek yiyişler,
oturup kalkmalar, selamlaşmalar, evlilik anlayışı değişmiştir.
Bu akıl almaz hengâmenin içinde köylü ve kasabalı da kendi kendine de-
ğişmiştir. Köylüler artık başka başka dükkânlara giderler, alışverişten sonra
borçlarını ödemek için pantolon ceplerinden tomarla banknot çıkarırlar. Bun-
dan sonrasını yazar kendi üslubuyla şöyle anlatır:
“Hayatlarında en büyük sayı olarak tüfeklerinin numarasını öğrenen bu
adamlar, kuruşlarla paralarla konuşan bu adamlar şimdi artık liraları binlerle
konuşuyorlardı: Buğday altın oluvermişti. Art arda gelen iki bereket yılı da iş-
leri büsbütün hızlandırmış, kızıştırmıştı. Artık her şeyin pahalısını arıyorlar-
dı. Başta rakının ve sigaranın… Kıyı bucak meyhaneleri pazar akşamlarında
adam almıyordu: Yağını, yoğurdunu, buğdayını, yününü tüccara devreden so-
luğu rakı masasında alıyordu. Bir cömert bir cömerttiler ki, akıl almaz. Bir
‘benden’ lafıdır almış yürümüştü. ‘Böce -bu gece- bendensin.’ ‘Bi de benden
ossun.’ ‘Bizim ırakımız zehir mi içmen len gardaşlık.’ Ve benzerleri. Meze se-
çişleri de ona göreydi: ‘Şondan da geti… şondan da yi! Bek güzel olmuş len;
len oğlum karson, geti şondan bi daa.’ Ve ne kadar çok para öderlerse o kadar
hoşlanıyor, kabarıyorlardı. Her şey de ona göre pahalanıyordu. Her şeye zam
kendiliğinden geliyor ve almaya cesaret edebildikleri her şeyin fiyatı kendili-
ğinden artıyordu.” (Buğra 1997.2: 37-38)
Anadolu insanının birbirine karşı yaptığı parayla övünme konuşmalarının
benzerlerine Dönemeçte romanından on altı yıl öncesinin anlatıldığı Yağmur Bek-
lerken romanında da rastlarız:
“ ‘Parasıyla değel mi len oğlum? Bize neye vermen?’
Parkta, kasabanın -İstanbul’a özenti- eli yüzü düzgün tek içkili lokantası Bi-
zim Köşe’de, Cumhuriyet Kıraathanesi’nde bu sözleri ve daha başka benzerleri
çok işitilmişti:
‘Bizim paramız gavur parası mı, hay oğlum?’
‘Bu gayme bizde deye mi geçmez efendi?’
Ve;
‘Sen paradan habar ver oğlum… bastırdın mı yeşili temem.” (Buğra 1998:
107)
Dönemeçte romanında Anadolu insanının savaş ortamından yirmi beş yıl
sonra ve bereketli yılların üst üste gelmesiyle kavuştuğu refah ortamında ne
yapacağını şaşırmış şekilde oraya buraya saldırması sonucunda arz talep mese-
lesi yüzünden her şeyin fiyatının artması memur kesimini olumsuz yönde etki-
ler. Zamanında itibarın en köklüsünü sağlayan memur maaşları artık değerini
kaybeder. Kasaplarda, bakkallarda, manifaturacılarda, kırtasiyecilerde, tuhafi-
yecilerde hatta lokantalarda veresiye defterleri fazlasıyla kabarır. Bu durum
karşısında yazar, kendisi de bir devlet memuru, Hükûmet Doktoru olan Şerif’e
mesneviden uyarıcı ibareler hatırlatır: “Alışılmamış geçim darlıkları ve yaşayıştaki
alışkanlıkların karşılanamaz hâle gelişi bir çeşit kıyamet alameti oluyordu.” (Buğra
1997.2: 38) Bu cümleden yola çıkarak Tarık Buğra, döneminin aydın kesimi
içinde yer alan memurların bir çeşit sözcülüğünü yapar ve ekonomik değişim-
lerin insan psikolojisi, ilgileri, eğilimleri ve karakterleri üzerinde yaptığı etki-
lerden söz eder:
“O zaman insan namusa da, onura da, bunlarla birlikte bütün erdemlere
de bambaşka yorumlar bulmaya başlıyor, bu değerleri yitirişine teselliler, özür-
ler icat edebiliyor hatta haklılık iddiasıyla bile yetinmeyip suçlamalara girişebi-
liyordu. Durum bir de asıl sorumluluk ve ödevlerin umursanmazlığına, onla-
rın yerine bambaşka ilgiler peydahlanıp bunların önemsenmesine sebep olu-
yordu: Aralarında iyileri de kötüleri de bulunan, çoğu çürüten, çirkinleştiren,
bazısı da arınan, çoğu çürüten, çirkinleştiren bazısı da arıtan, besleyen ilgiler:
Kumar, içki, hizipçilik, edebiyat, sanat. Ve bunların değiştirdiği, yeniden yap-
tığı mizaçlar!...
Alışılmış yaşayışı sürdüremeyen, hatta düpedüz geçimi sağlayamaz hâle
gelen iş veya meslek onları bu ilgilere sürüklüyor, mahkûm düşürüyordu. Ara-
tıyordu bu ilgileri.” (Buğra 1997.2: 38-39)
Tarık Buğra, kahramanlar arasında yapılan konuşmalar sırasında 1946 yı-
lında memur kesiminin devletten aldığı maaşları aşağı yukarı verir. Dönemeçte
romanının iki roman kahramanından on yıldır hükûmet doktoru olarak çalışan
Şerif’in maaşı iki yüz lirayı bulmaz (Buğra 1997.2: 13). Göreve yeni başlayan
Savcı Yardımcısı Orhan’ın maaşı da takriben yetmiş seksen liradır (Buğra
1997.2: 82). Yalnızlar romanının silik kahramanlardan Hâkim Yardımcısı Re-
fik’in maaşı da verilir. Refik’in devlet memuru olarak eline geçen para, Birinci
Dünya Savaşı’nın büsbütün küçülttüğü, kuruşu kuruşuna hesaplamak zorunda
kalarak onurunu korumak için titizlendiği kırk yedi liradır (Buğra 1997.1: 87).
Dönemeçte romanında yazar; şehir kulübünün büfesine gelen, zengin olmak
için marangoz dükkânını kapatıp askerî alaya ufak tefek taahhüt işlerine girişen
bir Pomak’tan bahseder. Pomak; soğan, patates, fasulye, nohut, mercimek, bul-
gur ve benzerleri için köylerde mekik dokur (Buğra 1997.2: 198).
Konusu baştan sona kadar İstanbul’da geçen Gençliğim Eyvah romanında
birkaç yerde zamanda geriye dönülerek anlatılan anekdotlardan ikisi Akşehir
kasabasının ekonomisi ile ilgilidir. Bunlardan birincisi roman kahramanların-
dan Delikanlı’nın çocukluk ve ilk gençlik yıllarından bahsedilirken karşımıza
çıkar. Delikanlı, savaş ekonomisinin “pestile çevirdiği”, küçük memur babanın
dipsiz kiler, boş ambar ile büyütmeye çalıştığı beş çocuğundan biridir (Buğra
2002: 88-89). Delikanlı’nın geçmişinden bahsedilen zaman Küçük Ağa romanının
yansıttığı yıllardır.
Gençliğim Eyvah romanının Akşehir ekonomisiyle ilgili ikinci geriye dönüş-
te aktarılanlar ise Dönemeçte’deki ekonomik durumla aynı doğrultudadır:
“İkinci Dünya Savaşı sırasında bir gün, Sipahi Ocağı sigarası ile Kulüp
rakısının bulunmaz olduklarını, hatta karaborsaya düştüklerini öğrendim.
Gerçi o günlerde, iğneden ipliğe kadar hiçbir şey bulunmuyordu ve her şey ka-
raborsaya düşmüştü; ama neden Yenice ve Memur rakısı değil de, Kulüp? Ve
neden mesela Yenice veya Bafra değil de Sipahi Ocağı? Çok şaştım buna ve
araştırılmasını emrettim. Sonuç çok ilgi çekici idi… Şâyân-ı enteresan idi: Bu
en pahalı rakı ile sigarayı Anadolu’nun tarım bölgeleri çekiyordu. Düğüm çö-
zülmüştü buğday iki kuruştan kırk üç kuruşa çıkmıştı. Ve efendimiz köylünün
cepleri para tomarları ile dolmuştu. Ve efendimiz köylü para ile bilmem ne yi-
yeceğini bilemiyordu. Başını çevirip eğitimsel beyefendilere baktı ve onların
kafa çekip sigara tüttürüp jestleştiklerini, büsbütün aydınsallaştıklarını gördü.
Ve birinin etiketinde beyefendiler, ötekinde biniciler var ya, başladı o da en pa-
halıları, yani en yakışanları bunlardır diye, atlı sigara, efendili rakı istemeye…
Yalnız içmekle kalmadı köylü efendimiz; soyluluğun gereği, ikramla da bir
başka büyümek istedi.” (Buğra 2002: 248-249)
Tarık Buğra, Anadolu’da yaşanan ekonomik sıkıntı ve rahatlıkları yalnızca
romanlarında anlatmaz. Aynı konulara benzer şekillerde Anadolu’da geçen
hikâyelerinde de değinir.
“Ovaya Destan” hikâyesinde yazar kasabada yaşanan kuraklık ve berabe-
rinde getirdiklerine yalnızca vereceğimiz satırlarda değinir. Bu satırlar da Yağ-
mur Beklerken romanındaki kuraklık dönemi ile neredeyse bire bir örtüşmekte-
dir: “Pancar tarlası. Kuraklık… Sulama saadeti… Suyu kestiler, suyu!... Kazma, kürek.
Ölüm.” (Buğra 1964: 56)
Aynı hikâyede yazar, ekonomik boyutu olan buğday ve yulaf yüklü teşrin
arabaları ve köy köy dolaşan pazarcı arabalarından da söz eder (Buğra 1964:
55).
Yazarın “Bacanak” hikâyesinde ölen kayınpederin ardından malları bölüş-
mek için iki bacanak arasında yapılan konuşmalarda buğdaya verilen önem
ortaya çıkmaktadır. Kasabalı için buğday, değeri açısından ve renginin de ben-
zemesinden dolayı altın değerindedir. Bacanaklardan biri olan Keriminoğlu,
diğerine beş yüz lira vererek hakkından feragat etmesini ister. Karşısındaki ba-
canağının nazlanması üzerine dört kile, çavdarsız tohumluk sarı buğday teklif
eder. Bacanağı teklifi kabul eder. Ayrılacaklarken Keriminoğlu’nun aklından
geçenleri veren yazar buğdayın kasaba insanı için anlamını da gözler önüne
serer: “Beş yüze lanet olsun ama dört kile sarı buğday, her bir tanesi nah şu yıldız gibi
şu her akşamın şaşmaz yıldızı gibi yıldızların en güzeli gibi dört kile sarı buğday gidi-
verecek gibiydi.” (Buğra 2001.2: 56)
“Şehir Kulübünde” hikâyesi Dönemeçte romanının çekirdeğini oluşturduğu,
onun fonunu meydana getirdiği için kasabalının köylü ile kentli arasındaki iliş-
kisi Dönemeçte romanına aynı şekliyle dâhil edilmiştir (Buğra 2001.2: 125).
Sonuç
Tarık Buğra’nın Anadolu’nun ekonomik durumunu belirten roman ve hi-
kâyelerinde yaşanılan dönemlerin yansıttığı varlıkların, yoklukların, har vurup
harman savurmaların hepsi gerekçeleriyle birlikte verilmiştir.
Küçük Ağa romanında çekilen ekonomik sıkıntılar kendisini bütün varlığıy-
la yiyecek, içecek, yakacak alanlarında hissettirir. Birinci Dünya Savaşı’nın bi-
timiyle anlatılmaya başlayan Küçük Ağa romanından on bir yıl sonrasının ele
alındığı Yağmur Beklerken’de kasabalı kısmen refaha kavuşmuş, artık parasını
neredeyse savurganlık boyutlarında harcamaya başlamıştır. Halkın ekonomik
durumu Küçük Ağa romanında olduğundan çok daha iyidir. Bağlar, bahçeler,
tarlalar ekilip biçilmeye müsaittir ve bunun için insan gücü de vardır. Fakat bu
sefer başka bir felaket kasabalı ve köylünün yakasına yapışır: Kuraklık. Beş yıl
önceki kuraklığın sıkıntılarını yeni yeni üzerinden atmaya çalışan Anadolu in-
sanı tekrar aynı durumla yüz yüze gelir. Bunun sancıları içinde kıvranan halkın
üzerine bir de çeşitli vergilerin ağırlığı yüklenir.
Dönemeçte romanı Birinci Dünya Savaşı’ndan yirmi beş yıl sonrayı yani
Demokrat Parti dönemini anlatır. Demokrat Parti, devletçi anlayıştan uzak, li-
beral bir ekonomi politikası takip eder. Bu ekonomik iyileşme Türkiye’nin ge-
nelinde olduğu gibi köylünün hayatında da etkilerini kısa sürede gösterir. Bu
dönem, Yağmur Beklerken’de başlayan fakat kuraklık yüzünden üst boyutlara
çıkamayan halkın parayı gördükten sonra ne yapacağını şaşırdığı tarihlerdir.
Dönemeçte’de Anadolu insanı, kasabalısından köylüsüne kadar kontrolden çık-
mıştır. Ellerine geçirdikleri kazançlarını gelişigüzel harcar ve etraflarına sırf
gösteriş yapabilmek için dağıtır. Bu romanda yazar, aydın kesimin maaşlarının
yetersizliğinden, eskiden alışılmış olan hayatlarını sürdürememenin verdiği
psikolojik yıkımdan dolayı ilgilerinin farklı alanlara kaymasından, etrafında
olup bitenlere kayıtsız kalmasından bahseder.
Yapılan alışverişlerde, satılan mallarda arz taleple birlikte değişen satın al-
ma mantığının devirler içerisinde gösterdiği farklılık da değişen devrin şartla-
rıyla uyumlu olarak yazar tarafından altı çizilen konulardan biridir.
Yazar, Karcı Yusuf aracılığıyla takas usulüyle veya satın alma yoluyla hal-
kın talep ettiği malları da okuyucunun dikkatine sunar. Tarık Buğra, kasaba
insanı için buğdayın ne kadar önemli olduğunu para ile ölçülmek dahi isten-
mediğini, buğday sayesinde kasabalı ve köylünün refaha ulaştığını önemle be-
lirtir. Arpa, yulaf, çavdar ve özellikle pancar, kasabalı ve köylünün yetiştirerek
kazanç sağladığı ürünlerdendir.
Kasabada kurulan şehir pazarında yapılan alışverişler özellikle üç romanda
birbirinden çok farklıdır. Küçük Ağa’da karnını doyuracak bir lokma ekmeğe
muhtaç olan Anadolu insanı için ne alacak ne de satacak hâl vardır. Yalnızlar
romanında köylü, bütçesi ölçüsünde alışverişini yapıp evine gider. Dönemeçte
romanında ise alışverişini yaptıktan sonra ceplerinde tomarla para bulunan
halkın etrafına bilinçsizce saldırması ve soluğu meyhanede almasına yer verilir.
Tarık Buğra, insanı, insan ilişkilerini, insan davranışlarını hangi yönden ele
alırsa alsın yaşanılan dönem ve şartlar içerisinde bu unsurları olduğu gibi ak-
settirmiştir. İnsanoğlunun birbirleriyle ilişkiye geçtiği günden beri hayatın bir
gerçeği hâline gelen ekonomi, insanı esas alan Tarık Buğra’nın dikkatinden
kaçmamıştır. Yazar, hikâye ve romanlarının yansıttığı dönemlerin vuku bulan
her türlü ekonomik değişme veya gelişmenin Anadolu insanı üzerindeki etkile-
rini başarıyla ortaya koymuştur. ©
KAYNAKLAR
AKYOL, Taha (2994), “Tarık Buğra İçin”, Türk Edebiyatı, S. 246, Nisan 1994, s. 15.
AYTAÇ, Gürsel (1983), “Tarık Buğra’nın Romanı Yağmur Beklerken”, Yazko Edebi-
yat, C. V, S. 27, s. 113-119.
AYVAZOĞLU, Beşir (1993), “Tarık Buğra’nın Farklılığı”, Türk Edebiyatı, S. 233, s. 39-
43.
BİNGÖL, M. Nuri (1986), “Tarık Buğra ile Sanatı ve Sanat Dünyası Üzerine Sohbet”,
Türk Edebiyatı, S. 157, s. 42-45.
BUĞRA, Tarık (2001.2), “Bacanak”, Yarın Diye Bir Şey Yoktur, 9. Baskı, İstanbul,
Ötüken Neşriyat.
BUĞRA, Tarık (1978), Bir Köşkünüz Var mı?, İstanbul, Tercüman Gençlik Yayınları.
BUĞRA, Tarık (1997.2), Dönemeçte, 6. Baskı, İstanbul, Ötüken Neşriyat.
BUĞRA, Tarık (1976), Firavun İmanı, İstanbul, Kervan Yayınları.
BUĞRA, Tarık (2002), Gençliğim Eyvah, 10. Baskı, İstanbul, Ötüken Neşriyat.
BUĞRA, Tarık (2001.1), Küçük Ağa, 20. Baskı, İstanbul, Ötüken Neşriyat.
BUĞRA, Tarık (1964), “Ovaya Destan”, Hikâyeler, İstanbul, Günaydın Yayınları.
BUĞRA, Tarık (2001.2), “Şehir Kulübünde”, Yarın Diye Bir Şey Yoktur, 9. Baskı, İs-
tanbul, Ötüken Neşriyat.
BUĞRA, Tarık (1998), Yağmur Beklerken, 6. Baskı, İstanbul, Ötüken Neşriyat.
BUĞRA, Tarık (1997.1), Yalnızlar, 4. Baskı, İstanbul, Ötüken Neşriyat.
Fethi Naci (1982), “Serbest Fırka Karşısında İki Romancı: Kemal Tahir ve Tarık Buğ-
ra”, Hürriyet Gösteri, S. 17, s. 24.
KAPLAN, Mehmet (1964), “Küçük Ağa”, Hisar, S. 8, s. 10-12.
KAPLAN, Mehmet (1982), “Yağmur Beklerken: Tarık Buğra’nın Romanı 1981”, Türk
Edebiyatı, S. 103, s. 18-21.
TAÇDİKEN, Mehmet (1973), “Tarık Buğra ile Mülakat”, Pınar, S. 14, s. 13-23.
