Müminleri camiye, namaza davet için,
Belirli bir usul ve işaret yoktu ilkin.
(Essalatü camia!) nida ediliyordu.
Bunu duyan müminler, namaza geliyordu.
Peygamber Efendimiz Eshabiyle bu kere,
Bu hususu görüşüp, eyledi istişare.
Kimisi (Çan çalalım) dedi ise de, fakat,
Kabul buyurmadılar bunu Fahr-i kainat.
Buyurdu: (Hıristiyan adetidir bu yalnız.
Hiç münasip değildir onlar gibi yapmamız.)
Kimi (Boru çalalım) diye teklif ettiler.
Buyurdu ki: (Onu da çalıyor yahudiler.)
Kimi ateş yakmayı Resul'e teklif etti.
Buyurdu ki: (Ateş de, mecusiler adeti.)
Bir kaçına, rüyada öğretildi bu ezan.
Arz ettiler, beğenip kabul etti o zaman.
Bilal-i Habeşi’yi çağırıp huzuruna,
Ezan okumasını, vazife verdi ona.
Çok gür ve pek tesirli var idi ki bir sesi.
Ezana başlayınca, ağlatırdı herkesi.
Resulullah, mescitte, eşine rastlanmayan,
Sohbet buyururlardı Eshap’la çoğu zaman.
Rabbinin bahşettiği feyz-ü bereketleri,
Eshabının kalbine akıtırdı ekseri.
Bu sohbet şerefine nail olunca onlar,
Yüksek derecelere bir anda kavuştular.
Sohbet bereketiyle, cümle Eshab-ı güzin,
Canlarını verdiler, Resul-i zişan için.
Öyle çok sevdiler ki, hem de birbirlerini,
Canından fazla sevdi, birisi diğerini.
Öyle olmuşlardı ki onlar bu muhabbette,
Methetti Hak teâlâ, onları çok ayette.
Resul’ün huzurunda dikkat ederlerdi hep.
Hiç hareket etmeden, dururlardı pür edep.
Kuşlar, ağaç zannedip, konardı üstlerine.
Onlarda kımıldama olmazdı asla yine.
Peygamberlerden sonra, böylece hepsi onlar.
Mahlukatın efdali, en üstünü oldular.
Hepsinin derecesi, oldu yüksek ve a’la.
Meth-ü sena eyledi onları Hak teâlâ.
Mealen buyurdu ki: (İlk iman edenlerden,
Muhacir ve Ensar’ın önce gelenlerinden,
Ve bu yoldakilerden razıdır cenab-ı Hak.
Onlar dahi Allah’tan razıdırlar muhakkak.
Cennetler hazırladı Allah bu kimselere.
Yarın huzur içinde, girerler bu yerlere.
Cennetlerin altından, nehirler akmaktadır.
Bunlar, o Cennetlerde, sonsuz kalacaklardır.)
Başka ayetlerde de, buyurdu ki mealen:
(O Resul'ün yanında bulunanlar, tamamen,
Sert ve şiddetlidirler kâfirler karşısında.
Lakin şefkatlidirler, kendi aralarında.
Ve bunlar, çoğu zaman rüku ve secdededir.
Çok secde ettikleri, yüzlerinden bellidir.)
